Ανέμοι μας ταξίδευαν σε άλλη πολιτεία
κι εγώ φάρους σημάδευα και χάραζα πορεία.
Πάνω στους χάρτες της ζωής, στο χέρι, είχα διαβήτη
και για οδηγό στα πέλαγα τον αποσπερίτη..
Δεν ψάχναμε ήμερες ακτές και πράσινα ακρογιάλια.
Σα ναυαγούς αφήσαμε – κλεισμένα σε μπουκάλια –
να αρμενίζουν στη ζωή, όλα τα υπάρχοντά μας,
ν’ ανάβουνε μικρές φωτιές, για πάντα, τα όνειρά μας..
Μπερδεμένο απ’ το ρούμι τραγούδι,
μεθυσμένα στιχάκια, μου λες,
πειρατές σ’ ένα άγριο μπουρίνι,
που όλο ψάχνουν Ιθάκες παλιές..
Χ. Τσαντής Απρίλης 2009
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 