Από το 10ο τεύχος του περιοδικού «Ραδάμανθυς»
Αγαπητέ αναγνώστη,
Σίγουρα θα έχεις ακούσει ή ακόμα και χρησιμοποιήσει σε κάποια στιγμή της ζωής σου την φράση «Κάθε εμπόδιο για καλό» του Ρωμαίου αυτοκράτορα και φιλόσοφου Μάρκου Αυρήλιου, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αυτοβελτίωση και την αντιμετώπιση των προκλήσεων στην διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου. Έτσι δεν είναι; Προσωπικά είναι μια από τις φράσεις που χρησιμοποιώ και εγώ πολύ και την έχω υιοθετήσει ως στάση ζωής καθώς όντως πιστεύω ότι μέσα από τις δυσκολίες και τις προκλήσεις βγαίνουμε σίγουρα πιο δυνατοί ψυχικά. Όμως σε περιπτώσεις εμποδίων, πιο πρακτικής φύσεως, που τα άτομα με ειδικές ανάγκες (που κυκλοφορούν με αμαξίδιο όπως εγώ ή έχουν κάποιο άλλου είδους τρόπο μετακίνησης) ή ακόμα και γονείς με τα καροτσάκια των παιδιών τους αντιμετωπίζουν και που μπορούν με διάφορους τρόπους να επιλυθούν, ωφέλιμο θα είναι να μην υπάρχουν. Θα σου εξηγήσω όμως ακριβώς τι εννοώ και πιστεύω να με καταλάβεις.
Είσαι έτοιμος/η και κατεβαίνεις στο κέντρο της πόλης των Χανίων είτε για κάποια υποχρέωση είτε για μια βόλτα για να ξεσκάσεις λίγο από τις καθημερινές υποχρεώσεις σου ,βρε αδερφέ και πέφτεις πάνω στο πρώτο εμπόδιο. Τις θέσεις στάθμευσης! Ή μάλλον, την έλλειψη αυτών. Αφού κάνεις αρκετούς κύκλους μέσα στην πόλη, με τα πολλά καταφέρνεις να παρκάρεις το όχημα σου, ή ο συνοδός σου αν εσύ δεν οδηγάς, σε κάποια θέση, είτε κανονική, είτε με πινακίδα που δείχνει ότι μόνο όσοι έχουν το σήμα των ΑΜΕΑ μπορούν να παρκάρουν (να πούμε φυσικά εδώ ότι πολλοί συμπολίτες μας κάνουν ακόμα τα στραβά μάτια και παρκάρουν στις ειδικές θέσεις χωρίς να έχουν το σήμα αυτό γιατί «έλα μωρέ τώρα δυο λεπτάκια θα κάνω και τι πειράζει, σιγά!»). Μόλις με τα πολλά βρεις την πολυπόθητη θέση- και πας και να παίξεις και κανένα τζόκερ όταν την βρεις σχετικά σύντομα γιατί «αισθάνεσαι τυχερός στην τοποθεσία «κέντρο των Χανίων» – ξεπερνιέται το πρώτο εμπόδιο. Στην συνέχεια αφού κατέβεις από το όχημα σου ψάχνεις ράμπα ώστε να ανέβεις στο πεζοδρόμιο για να μην γίνεις θέμα στις κεντρικές ειδήσεις με τίτλο: «Χει-ριστής αμαξιδίου παρασύρθηκε από διερχόμενο όχημα» (όχι, όχι! Δεν είμαι καθόλου υπερβολική σε διαβεβαιώνω!).
Ανεβαίνεις λοιπόν την ράμπα-που καμιά φορά δεν μπορείς γιατί είτε στην αρχή αυτής υπάρχει ένα μικρό σκαλοπάτι που το αμαξίδιο δεν μπορεί να ανέβει είτε είναι υπερβολικά απότομη η κλίση της οπότε υπάρχει κίνδυνος ανατροπής του αμαξιδίου-και εκεί που προχωράς ανέμελα πάνω στο πεζοδρόμιο ενώ θαυμάζεις ταυτόχρονα την πανέμορφη κατά τα άλλα πόλη μας και θέλεις να περάσεις απέναντι, υποθέτεις ότι οι ιθύνοντες που είναι υπεύθυνοι για αυτόν τον τομέα βλέπουν πολλές ταινίες φαντασίας καθώς μάλλον πιστεύουν ότι μπορείς να «διακτινιστείς» με το αμαξίδιο από το πεζοδρόμιο στον δρόμο χωρίς να υπάρχει η ανάγκη ύπαρξης άλλης μιας ράμπας για να κατέβεις. Άντε λοιπόν να σε βοηθήσει ο συνοδός σου ή η παρέα σου (στην καλύτερη περίπτωση) ή να αναγκαστείς θέλοντας και μη, να ζητήσεις βοήθεια από τους περαστικούς αν κυκλοφορείς μόνος/η. Με τα πολλά φτάνεις εκεί που θες και συνειδητοποιείς ότι το κτίριο στο οποίο θες να πας δεν είναι προσβάσιμο-και καλά αν είναι καφετέριες ή κάποια ιδιωτική υπηρεσία όπως πχ κάποιο ιατρείο είναι απλό, πας κάπου αλλού που να είναι προσβάσιμα!. Αν όμως είναι δημόσια υπηρεσία; Τι κάνεις τότε; Περιμένεις απέξω να σε εξυπηρετήσουν; Γιατί; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει προσβασιμότητα σε κάθε δημόσιο κτίριο αν θέλουμε να λεγόμαστε και να υπερηφανευόμαστε ότι είμαστε μια «σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη;».
Αυτά λοιπόν είναι κάποια από τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, σίγουρα δεν είναι «εμπόδια για καλό» και που μπορούν να επιλυθούν πολύ εύκολα με ενέργειες όπως περισσότερες και πιο λειτουργικές ράμπες σε όλα τα πεζοδρόμια, περισσότερες ειδικές θέσεις πάρκινγκ και δημιουργία προσβασιμότητας σε όλα τα δημόσια κτίρια έτσι ώστε όλοι οι πολίτες να απολαμβάνουν το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα της ευκολότερης, αυτόνομης και ανεξάρτητης μετακίνησης τους εντός της πόλης των Χανίων.
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 