15 Δεκέμβρηδες πέρασαν και ενώ ο χρόνος γοργά τρέχει, εμείς πικραμένοι τον παρατηρούμε και ηχεί ακόμη στα αυτιά μας η σφαίρα του δολοφόνου. Αίμα τρέχει από τις κατηφόρες και δάκρυα στάζουν από τα μπαλκόνια, μέχρι που λιμνάζουν στο κατώφλι της πόρτα μας, μέχρι που λιμνάζουν στο σώμα μας, στη συνείδηση μας. Περπατάμε με γρήγορο βήμα στους δρόμους, κοιτάμε αριστερά δεξιά, λαχανιασμένοι και ιδρωμένοι.
Ζούμε με τον φόβο μην είμαστε τα επόμενα θύματα!
180 μήνες πέρασαν και η καθημερινότητα του συστήματος συνεχίζει «υποτονική» και «σκυθρωπή» να μας πιέζει, να μας πνιγεί, να μας υποτάσσει και να μας χλευάζει την ώρα που η Άτροπος μοίρα μας κόβει σιγά σιγά το νήμα της ζωής. Μένουμε πίσω σαν απολιθωμένες φιγούρες που συμμετέχουν σε αρχαία τραγωδία, ακίνητοι και ασάλευτοι να παλεύουμε με την αγανάκτηση και την αδικία!
782 εβδομάδες πέρασαν και ο δολοφόνος είναι ελεύθερος. Ζείτε ανενόχλητος δίχως ενοχές και τύψεις. Καμία δικαιοσύνη, καμία ελπίδα, κανένας σεβασμός όταν ακόμη νιώθουμε στο σβέρκο μας τη φωτιά και τις ανάσες γεμάτες θυμό. Ρήμαξε η πόλη, έγινε ασπρόμαυρη και σιωπηλή. Τα βράδια σπάει όμως τη σιωπή της και μας αφηγείται τη μίζερη αστική πραγματικότητα και τη σκληρή βία και τον φασισμό που έχει ριζώσει μέχρι και στη διπλανή μας πόρτα!
5.475 μέρες πέρασαν και νιώθουμε ακόμη στιγματισμένοι από εκείνη την ημέρα. Πονάει η καρδιά μας, ουρλιάζει από τις σκέψεις που κατεβαίνουν πολιορκητικά από το μυαλό και την σφάζουν. Θυμούνται εκείνη τη μάνα και εκείνους τους φίλους που έχασαν τον Αλέξη. Όλοι ξέρουμε τον Αλέξη. Έγινε ο συγγενής μας, ο φίλος μας, ο αδελφός μας!
131.400 ώρες πέρασαν και η πόλη μυρίζει ακόμη οργή. Καπνοί βγαίνουν από τα φρεάτια και ένας απαλός ψίθυρος ενός παιδιού που δολοφονήθηκε. Παλεύει να ακουστεί, να συνεχίσει να υπάρχει. Είναι γαντζωμένος στα αυτιά μας και μας λέει “Μην με ξεχάσει κανείς ποτέ!”.
7884 λεπτά πέρασαν και ένα παιδί δεν μεγάλωσε ποτέ. Δεν γύρισε ποτέ σπίτι, δεν σπούδασε, δεν είδε ποτέ ξανά οικογένεια, φίλους, δεν γέλασε, δεν έκλαψε, δεν, δεν, δεν, δεν, αμέτρητα δεν!
473.040 δευτερόλεπτα πέρασαν και στα στενά τις πόλεις στέκεται με πυγμή η οργή του κόσμου για ένα παιδί που δολοφονήθηκε άδικα. Η οργή είναι παντού, πίσω από τα δέντρα, στις στοές, στα παγκάκια, ακόμη ανάμεσα στους αρμούς και στα κράσπεδα. Καραδοκεί για διεκδίκηση, για μια αιώνια μνήμη, για ένα σύμβολο!
Εκείνο το βράδυ του Δεκέμβρη, ο δωδεκάχρονος εαυτός μου δεν θα ξεχάσει ποτέ την εικόνα ενός παιδιού που έπεσε νεκρό από τα χέρια ενός τρομοκράτη δολοφόνου. Δεν θα ξεχάσει ποτέ τον φόβο και την αβεβαιότητα που ένιωσε. Την απορία για το αύριο και το ερώτημα «αν ήμουν εγώ ο Αλέξης;» Εάν αύριο είμαι εγώ ή κάποιος άλλος στη θέση του Αλέξη;
Εκείνο το βράδυ και κάθε βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου, ο ξάστερος ουρανός αρχίζει να κλαίει και το φεγγάρι ξεκινάει τα μοιρολόγια. Η πόλη καταρρέει, γίνεται κουβάρι και κλείνει στα σπλάχνα της μια για πάντα την ψυχή του Αλέξη, κλείνει μια για πάντα το όνειρο ενός παιδιού που είχε όνειρα, κλείνει μια για πάντα την εικόνα ενός παιδιού που μπορεί να ήταν ο συμφοιτητής μας, ο φίλος μας, ο γνωστός μας, ο διπλανός μας στο λεωφορείο. Γινόμαστε όλοι ένα και κρατάμε αυτό το παιδί ζωντανό!
Πριν από 15 χρόνια δεν δολοφονήθηκε μόνο ένα παιδί αλλά μια ολόκληρη κοινωνία, μια γενιά, μια πόλη, μια χώρα και κάθε σήμερα η ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει….
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 