Είν’ τ’ απογεύματα,
που λες,
μέσα στη σκόνη,
είν’ ο χειμώνας
της ψυχής σου
το σεντόνι.
Είν’ το φιλί σου
μιαν ανάσα,
που παγώνει
στο παράθυρο του κόσμου
και θαμπώνει.
Στην πατρίδα ξημερώνει τώρα
νύχτα,
έχει το κρύο
καταλάβει τα στενά.
Εκεί που ο θάνατος
το φόβο ανταμώνει,
στήνει καρτέρι
και χτυπά
μες την καρδιά.
Κάθισε μέσα σου
η νύχτα
κι είν’ αργά,
ρακί τη φίλεψες
να φύγει η βραδιά.
Όσα σκαριά
κι αν αρμενίζουνε
στραβά,
εσύ,
το νού σου
να ’χεις πάντα
στα παιδιά.
Να ’σαι καλά
και να θυμάσαι
το τραγούδι,
που αρμενίζει
με ένα άστρο του βοριά.
Σαν ένα σύννεφο
στον ουρανό, λουλούδι
σου ’χω φυλάξει,
ανθισμένο
στην καρδιά.
Χρήστος Τσαντής
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 