Είπες θα πάρεις τον καιρό σου και θα ‘ρθεις,
μα έχω χρόνια για να δω το πρόσωπό σου,
είπες θα κάνεις έναν κύκλο να με βρεις,
δεν είπα λέξη κι ας φοβόμουν μη χαθείς…
Τώρα κρατώ τις μηχανές μου αναμμένες
κι είναι κερί που τρεμοπαίζει η ψυχή,
σαν ένα φύλο που στο φύσημα τ’ ανέμου,
στροβιλίζεται σε δίνη φοβερή…
Πόσα χρόνια σου χαρίζω την καρδιά μου;
Πόσες νύχτες περιμένω για να ‘ρθείς;
Απ’ τις στάχτες να ανάψεις τη φωτιά μου,
Απ’ τη φλόγα μου κι εσύ να ζεσταθείς…
Σαν σινιάλο ένα αστέρι σβήνει πάντα το πρωί,
για να φύγει και να ανοίξει δρόμο στην ανατολή,
κάθε μέρα, κάθε νύχτα, πάντα ίδια διαδρομή,
όσα χρόνια κι αν περάσουν τ’ άστρο σου δεν θα χαθεί…
Χ. Τσαντής
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 