Μια ρίζα αγάπης, ένα κύμα λησμονιάς ένας μεγάλος κήπος όνειρα. Άταχτα, ανέμελα μέσα στο νου. Ανέμελα; Όχι ακριβώς. Μα τελοσπάντων κάτι ολοκληρώθηκε στη μοναξιά. Το καλό και το κακό τα συναντάς όσο φωτίζονται περισσότερο. Σωκράτης Καψάσκης Δείτε Ε Δ Ω βιβλία από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς
ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΜΟΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑ Σαν αυγουστιάτικος ιβίσκος φύτρωσα σε αυτό τον μαραμένο κήπο που ονόμασα ζωή Ρίζωσα στα σπλάχνα της καθώς με πότιζε η αποπνικτική υγρασία του καλοκαιριού Γεννήθηκα από το όργωμα της γης, με έθρεψαν οι φιλήδονες απολαύσεις του ήλιου και της βροχής Έσκασε ο σπόρος μου, κόκκινοι […]
ΕΡΕΒΟΣ Από τα γόνατά μου τινάζω Το Έρεβος του Άδη. Με βάφτισες Περσεφόνη Με το πρώτο σου φιλί και χάδι. Το παγωμένο σου βλέμμα Με πέταξε στο σκοτάδι Για να τραγουδάω την απόγνωση Στον κουρασμένο Βαρκάρη. Του μιλώ με ομοιοκαταληξία. Αφήνομαι στην αγκαλιά του Στο κρύο και στο […]
Το πνεύμα μου κουρασμένο, το σώμα μου βάλλεται από αγωνία και αίσθηση κούρασης. Ψάχνω να βρω μέρος για να ξαποστάσω, αποζητώ μία όαση ηρεμίας όταν η ψυχή μου βάλλεται από παντού. Άγιε Θεέ, φρόντισε την ψυχή μου τώρα που κυριεύεται από φόβο, τώρα που οι θλίψεις καραδοκούν για […]
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΒΕΡΙΒΑΚΗ ΑΛΩΣΗ Μανία χρήσης Άτεχνων επιθέτων Που με τρόπο Βίαιο Επισκιάζουν Τ’ ακατέργαστα ουσιαστικά. Μανία ύφανσης Ιστών Από νήματα φθαρτά Για τον εγκλωβισμό Των ανέπνευστων μετοχών Που υπάκουσαν Στις απέλπιδες Υποτακτικές. Εκβαράθρωση Του ευθύ λόγου Που έντυνε με Φως Τις στιγμές Που ξετρύπωναν γυμνές […]
Άνοιξη Έρχεται η Άνοιξη κι αναδεύονται τα μαλλιά, οι σκέψεις και οι μνήμες – κουβάρι γίνονται – που κυλάει και βρέχεται στον ελαφρύ εαρινό κυματισμό. *** Κυματίζουν τα λόγια κι οι σιωπές -εκείνα που είπες κι εκείνα που κράτησες- -εκείνα […]
ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΒΕΡΙΒΑΚΗ Ο ΜΑΙΟΣ Απόψε. Θα συμφιλιωθώ Με τη σκιά μου. Θα της πω Ευχαριστώ Για εκείνα Τα χρόνια Που ακολουθούσε Ακούραστα Τα βήματα μου Στους μεταμεσονύκτιους Περιπάτους Γύρω Από τα θυμιασμένα μάρμαρα. Απόψε. Θα συστήσω Τον εαυτό μου Στη ξεχασμένη φωτογραφία Που κρύβεται Σ’ […]
Το ποίημα της συνάντησης – Πέμπτη 24/1/2019* Μες στη… (μεστή) φλυαρία Στις χίλιες διαθλάσεις της σιωπής είδα του εαυτούς μου, βυθίζομαι μέσα της και χάνεται ο νους μου. Ταξίδεψα’ στης μοναξιάς τη στράτα όλο το Είναι απλώθηκε αδιαίρετο’ σιωπή οι καθρέφτες δεν μιλάνε, η σκέψη άνοιξε τα φτερά […]
Ή (τ) τ α (ν)* *Το ποίημα γράφτηκε στο πλαίσιο διεργασιών αλληλεπίδρασης των μελών του Εργαστηρίου Δημιουργικής Γραφής και Αυτογνωσίας των Εκδόσεων Ραδάμανθυς στα Χανιά. Ο τίτλος του μπορεί να διαβαστεί ως το γράμμα ήττα, ως η λέξη Ήταν ή ως η λέξη Ήττα. Σ’ αγγίζω στη σιωπή […]
Με χάρη της ρογδιάς σειόνταν οι κλάδοι, άνθη γκρενά εξαίσια ταιριασμένα απ΄ τη φύση, και γλυκοκελαηδημένα, στραφτοκοπούσαν στής βροχής το χάδι. — Με τις σταλιές του δάκρυου, σμαράγδι λάμπαν τα δυό ματάκια σου κλαμένα, και τα χείλη σου ευώδααν ανθισμένα κρινόφυλλα, πρωϊ – βράδυ. — Και στο γλυκό […]
Ποίημα του Λευτέρη Αλεξίου αφιερωμένο στον Κρητικό αντιστασιακό (Ιούνιος 1946) Ο Ρούσσος Ανδρέα Κούνδουρος γεννήθηκε το 1891, από Σφακιανούς γονείς, στον Άγιο Νικόλαο. Αποφοίτησε από τη Νομική σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών και ασχολήθηκε με τη Δικηγορία. Το 1921 παντρεύτηκε με τη δασκάλα Μαρία Παντερμαράκη. Απέκτησαν πέντε παιδιά, ενώ […]
Η σφαίρα έφυγε απ’ το όπλο του ληστή. Ήρθε ντυμένος με τα ρούχα του «προστάτη». Κι είπε: -για όλους όσους θέλουν προκοπή έχω μια θέση στον πρωραίο φανοστάτη… Έχω τους τρόπους για να μπείτε στη σειρά, να μάθετε να σέρνεστε στους δρόμους, έχω τα σύνεργα που κάνουν τη […]
Χρήστος Τσαντής Νοέμβρης 2014 Είπαν πως σίγησε-εδώ και χρόνια-ο ραδιοφωνικός σταθμός. Άρματα τώρα προελαύνουν και εμβατήρια πένθιμα στα μεγάφωνα. Στα μπαλκόνια κρεμάσανε φωτεινές επιγραφές με μεγάλα γράμματα: «ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ» και «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΑΝΕΥ ΑΔΕΙΑΣ». Βλέπεις… τα ντουβάρια πάντα φθείρονται. Ο χρόνος περνά αμείλικτος από πάνω […]
Χωρίς λόγια…
«Πέρνα Σιγά» Πέρνα σιγά. Μη θέλεις να ξυπνήσεις τον κοιμισμένο μου καημό της μάταιης ζήσης, και μη ζητάς στην αγωνία της σκέψης τον παλμό της καρδιά μου να μαντέψεις. Μην τη φοβάσαι την καρδιά πού μάθει να την ταράζουν σύρριζα τα πάθη κι ανάμεσα στης τρικυμίας το σάλο […]
