«Τα μάθια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου, μα πλιο καλά και πλιο βαθιά θωρεί η καρδιά τ’ ανθρώπου», Βιτσέντζος Κορνάρος
«Είμαστε μαζί με τους ήρωές του στο θέατρο, στη Σελένα, στο Μεγάλο Κάστρο. Στο θέατρο να υποδυόμαστε ρόλους. Στο σπίτι του Κωνσταντή να βγάζουμε τα σώψυχά μας με ένα ποτήρι τσίπουρο. Τούρκοι μας κυνηγούν μαζί με τον μικρό πρίγκηπα και τον παπά Φώτη. Με τον καπετάν Μιχάλη και τον Ζορμπά κατηφορίζωμε την Σελένα και ξεγελώντας τους φρουρούς τρυπώνωμε στο Μεγάλο Κάστρο. Μα πιο πολύ είμαστε μέσα στο λατίνι που βολοδέρνει στην καταιγίδα, έρμαιο του ανέμου και της θάλασσας. Άφοβοι και μαζί σκιαγμένοι. Ένα βήμα δίπλα στον σκοπό μας και συνάμα τόσο μακριά…».