Στο απόσπασμα που ακολουθεί ένας από τους μεγαλύτερους ψυχαναλυτές σε παγκόσμιο επίπεδο, ο Μπρούνο Μπέτελχαϊμ (1903-1990), μιλά βασισμένος και στην πολυετή εμπειρία του σαν παιδαγωγός και θεραπευτής σοβαρά διαταραγμένων παιδιών, για την παιδαγωγική διάσταση του παραμυθιού, το είδος και την αξία της λογοτεχνίας που ωφελεί, σε αντίθεση με πολλά αυτοαποκαλούμενα βιβλία «λογοτεχνίας». «Η απόκτηση δεξιοτήτων, όπως η ικανότητα της ανάγνωσης, χάνει την αξία της όταν, ό,τι μαθαίνει κανείς, δεν προσθέτει τίποτε σημαντικό στη ζωή του», γράφει χαρακτηριστικά ο Μπέτελχαϊμ.

Μιλά ακόμα για την αξία και τη σημασία της μετάδοσης της πολιτιστικής κληρονομιάς, για τους τρόπους με τους οποίους το μήνυμα μπορεί να φτάσει στον παραλήπτη. «Η γνώμη ότι το να μάθει να διαβάζει, μπορεί να κάμει ικανό αργότερα το παιδί να εμπλουτίσει τη ζωή του, βιώνεται σαν μια κενή υπόσχεση, όταν οι ιστορίες που ακούει ή διαβάζει, δεν έχουν περιεχόμενο». Η «κατανάλωση βιβλίων» δεν συνιστά διάβασμα, θα προσθέταμε εμείς. Ειδικά στις μέρες μας όπου οι μεγαλέμποροι της «κατανάλωσης των βιβλίων», παρουσιάζουν κάθε σενάριο τηλεοπτικής σαπουνόπερας ως «λογοτεχνία»!