Διήγημα* Η ζωή αποφασίζει Του Χρήστου Τσαντή «Πόντισον», έδινε τη διαταγή ο πλοίαρχος και το πτώμα κυλούσε πάνω στο σανίδι, δεμένο με ένα βαρίδι στα πόδια κι έπεφτε στον ωκεανό μέσα στο πηχτό σκοτάδι. Το όνειρο του Νέου Κόσμου τελείωνε με την υπογραφή του καπετάνιου, του ιατρού του […]
Διήγημα* Η δημοκρατία και η Ειρήνη Της Δήμητρας Αθενάκη Χανιά 1967. Ένα αδύνατο κορίτσι με σγουρά κοντοκουρεμένα μαλλιά αποκομμένο από τις κοριτσίστικες παρέες στην αυλή του γυμνασίου θηλέων καθόταν στο παγκάκι με ένα ανοιγμένο βιβλίο στα πόδια της. Η γαλάζια ποδιά κολλημένη ως τα γόνατα, σα να ήθελε […]
ΔΙΗΓΗΜΑ Φορταλέζα Οι ναυτικοί τον ξέρουνε και τον περιγελούν. Ο καπετάν-Σπύρος, να τα λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, τα θέλει και τα παθαίνει. Πώς το λένε, τον τρώει ο κώλος του για καζούρα. Κατά το πρώτον δεν είναι καπετάνιος. Ούτε ναυτικός. Αμφιβάλλω αν έχει «μπαρκάρει» ποτέ […]
Με φόντο την παλιά Πάτρα… «Το Ταβερνείο του Χάψα«, είναι το δεύτερο διήγημα της Ελένης Παπαφιλίππου που δημοσιεύουμε στη σελίδα. Εξαιρετικό και αυτό. Το πρώτο ήταν «Οι λίρες» και αναφερόταν στην προπολεμική Πάτρα. Στις «Λίρες», η συγγραφέας με απλότητα περιγράφει τη ζωή των ανθρώπων αλλά και σκηνές από την […]
Διήγημα της Ελένης Παπαφιλίππου
Η Ελένη Παπαφιλίππου μας ταξιδεύει με το γραπτό της στην προπολεμική Πάτρα. Με απλότητα περιγράφει τη ζωή των ανθρώπων και σκηνές από την καθημερινότητα μιας πόλης που προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της από τις επιπτώσεις της Μικρασιατικής Καταστροφής και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1929. Οι λέξεις της «περπατούν» στους δρόμους της πόλης, σεργιανούν στις παλιές γειτονιές της και θυμούνται…
Τα όνειρα πάντα ανακατεύουν τα χρώματα για να ντύσουν την πραγματικότητα με αλλόκοτες φορεσιές, με τις κόκκινες ανταύγειες ενός καλοκαιρινού δειλινού, για παράδειγμα. Το όνειρο, βλέπεις, δεν ξεχωρίζει τις εποχές. Αναζητά τους καλύτερους συνδυασμούς των χρωμάτων για να υφάνει με αρμονία τη διαδοχή των συναισθημάτων.
Διήγημα Ο πρώτος που τόλμησε να ξεμυτίσει εκείνο το παγωμένο πρωί του Δεκέμβρη, ήταν ο συμβολαιογράφος Αλεξιάδης, ο επιλεγόμενος Αλεξιάδαρος. Έσχισε την έρημη πλατεία μέ γοργή περπατησιά, τυλιγμένος στό μαύρο παλτό καί τό κεραμίδι κασκόλ του, μέ τά χέρια στις τσέπες καί τά ρουθούνια αχνιστά. Ο βορριάς κατέβαινε […]
Tο νησάκι που βρίσκεται στα βορεινά της Λέσβου, ανάμεσα Πέτρα και Μόλυβο, είναι γυμνό και έρημο. Δεν έχει όνομα, κι οι ψαράδες που δουλεύουν σ’ εκείνες τις θάλασσες το λένε απλά έτσι: «Το νησί». Δεν έχει μήτε ένα δέντρο, εξόν από θάμνους. Τρία μίλια μακριά, τα βουνά της […]
Διήγημα της Έλλης Δασκαλάκη Μοιρολόγι-Νοέμβρης 1937 «Είναι θανάτοι που αφήνουνε μεγάλη πίκρα. Και σε κείνους που απομένουνε, μα το χειρότερο σε κείνον που φεύγει γιατί η πίκρα του ζωντανού έχει παρηγορημό, δίνει καί παίρνει ο νους του, μα η πίκρα του πεθαμένου δε σηκώνει μεταβολή, πετρώνει απάνω του. […]
(Από την «Ανθολογία της νεοελληνικής γραμματείας. Τόμος 40ς. Το διήγημα από τις αρχές του στον 19ο αιώνα ως τις μέρες μας» του Ρένου Ηρακλή Αποστολίδη. Αθήνα: Εκδόσεις Τα Νέα Ελληνικά). Επί τέλους κάποτε-ήταν της τύχης; το σκάρωσε η μεσίτρα;-η Λουκρέτσια, ένα δειλινό που επήγε στη γριά σ’ ένα […]
