ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ (ΙΙΙ) Από το μυθιστόρημα του Γιώργου Ηλιάδη «Τα δυο πουγκιά» […] Κάποια στιγμή λοιπόν, αφού έπεισα τον εαυτό μου πως κάθε εμπόδιο είναι για καλό, άρχισα να απολαμβάνω την ελευθερία που χάριζε το μυθιστόρημα, όπου πια δεν ίσχυε η θεατρική σύμβαση και ο περιορισμός του σκηνικού […]
5 του Μάη Μέσα στην ψυχή μου επρόβαλες και τόξερα πως θάλθεις. Και Σε Περίμενα. Σε Περίμενα. Σε περίμενα όπως η γη τον χειμώνα παγωμένη κι έρημη πονεί και περιμένει. Είσαι Συ η άνοιξη κι έρχεσαι και προχωρείς αγάλια, αγάλια, μέσα στην ψυχή μου. Στο διάβα Σου ανοίγονται […]
ΕΝΤΟΛΗ
«Δε χρειάζομαι άδεια από τους σφραγιδοφύλακες για να κρατήσω την ιδεολογία μου…»
Δεν είμαι πολεμιστής. Όμως, και στον τόπο του μίσους υπάρχει θέση για λίγη ειρήνη.
«Όλος ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή κι όλοι οι άνθρωποι, άντρες, γυναίκες, ηθοποιοί: Βγαίνουνε με το θάνατο, μπαίνουν με τη ζωή και κάθε άνθρωπος στο βίο του παίζει ρόλους πολλούς, σε εφτά διαφορετικές φάσεις, εφτά πράξεις».
«Δεν μπορώ να μη θυμηθώ τους γειτόνους χωρίς να με πάρουν τα γέλια μαζί και τα κλάματα. Δεν χύνονταν τότε οι άνθρωποι στο ίδιο καλούπι, με τη ντουζίνα, μα ο καθένας ήταν ένας κόσμος ξεχωριστός, είχε τις δικιές του παραξενιές, αλλιώς γελούσε από τον άλλο, αλλιώς μιλούσε, κλειδώνονταν […]
«Μέσα στο αφράτο παιδικό μυαλό μου μεταπλάθονταν μαγικά το κάθε πράμα, πέρα από το λογικό, πολύ κοντά στη παραφροσύνη. Μα η παραφροσύνη αυτή είναι το σπυρί το αλάτι που δεν αφήνει τη φρονιμάδα να σαπίσει. Ζούσα, μιλούσα και πορευόμουν μέσα σ’ ένα παραμύθι, που το δημιουργούσα εγώ την […]
Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιός του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει στο Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δεν φτάνουν στη κορφή του Γολγοθά-θέλω να πω στη κορφή του χρέους τους-να σταυρωθούν, […]
