Ποίηση
Μ. Μαλακάσης ΟΥΣ ΘΕΟΙ ΦΙΛΕΟΥΣΙ Μπρος στους ονειροπόλους θα περνούνε Της νιότης οι ίσκιοι και της ομορφιάς, Κ’ εκείνοι πάντα θα τους χαιρετούνε Με τον καημό μιας άδολης καρδιάς. *** Με το διαλογισμό θ’ ακολουθούνε Το διάβα τους στα σκότη τής νυχτιάς, Και θα περνούν και πάλι […]
Κωστής Παλαμάς ••• Α! ΚΑΠΟΙΑ ΛΟΓΙΑ… Α! Κάποια λόγια… Μέσα στ’ ανθοκλάδια κελαϊδάτε για μας, ωραία πουλιά, τα μιλημένα λόγια είναι σα χάδια, τα λόγια τα γραμμένα είναι φιλιά. … Στης ψυχής μου της άρρωστης τα βράδια μπάλσαμο εσείς και φεγγαροβολιά! Στου παλατιού μου επάνω τά ρημάδια […]
Ένα ποίημα του Μενέλαου Λουντέμη από τη συλλογή
«Κοντσέρτο για δύο μυδράλλια κι ένα αηδόνι»
Θάλασσα κόκκινη και λάσπη στο βυθό,
το πέλαγος ξεχείλισε από αίμα,
σωσίβια, ρούχα και μανάδες στον αφρό.
Ο ήλιος τώρα… έφτασε στο γέρμα.
—-
Δεν είναι Έλληνες που χάθηκαν στα πλοία
-της Νέας Υόρκης η γραμμή έχει αλλάξει-
ούτε σκιές λησμονημένες στα ορυχεία.
Του Κάτω Κόσμου η εποχή έχει χαράξει.
—-
Κι αποξεχάστηκε στα σύνορα η μνήμη,
το φόρεμά της χάθηκε στο κύμα,
στη Χίο, στη Λαμπεντούζα και στη Σύμη,
κάποιος την είδε να κοιμάται σ’ ένα μνήμα.
Χανιά, 25 Σεπτέμβρη 2014
©Χρήστος Τσαντής
Το φόρεμα της μνήμης,
ποίημα από το βιβλίο «Migozarad», Χ. Τσαντής, Εκδόσεις Ραδάμανθυς
Ο ποιητής καταθέτει κομμάτια της ψυχής του στο χαρτί και αγγίζει μέσα μας συναισθήματα που ο χρόνος δεν καταφέρνει να αλλοιώσει… Οι λέξεις του, βαγόνια που ταξιδεύουν στις γραμμές του χρόνου, αγγίζουν βαθιά στη ψυχή, κι ο σταθμός σε κάθε ποίημά του, μέρος της διαδρομής προς την ανθρωπιά.
Η ποιητική συλλογή του Γιώργου Κουτουλάκη θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς Τα ποιήματα του Γιώργου Κουτουλάκη μοιάζουν με ταξιδιώτες στην πατρίδα της νοσταλγίας! Ένα ταξίδι στο χρόνο… Επιμέλεια: Χρήστος Τσαντής, Εξώφυλλο: Γράβαλου Έλλη, ISBN 978-618-82572-5-2
ΜΟΙΡΑΙ – Παναγιώτης Βρισιμιτζάκης, 1929 «Μέσ’ τη δημιουργία, μια θεά: η Ανάγκη» Πάνω στους ουρανούς είν’ οι θεοί κρυμένοι! Κόρες της Νύχτας: Η τυφλή Κλωθώ υφαίνει το νήμα της στο μυστικό τ’ αδράχτι. Κλώθει η Λάχεσις όσους μας τυραννούνε πόθοι. — Ανόητα η Άτροπος την πρεπομένη τυλιγαδιάζει τύχη μας […]
Παρίσι – Μ. Μαλακάσης, 1911
Στην ορμή των κυμάτων
Μεγάλο είναι δυστύχημα τίποτε να μη λείπει
Του μάταιου του ανθρώπου,
Ω πολυαγαπημένη μου παλιά συντρόφισσά μου Λύπη,
Έξω καιρού και τόπου.
Ν. Κ. Κωνσταντινίδης ΟΑΣΕΙΣ Οάσεις χλοερές, τις αψηλές σας φοινικιές και τις καλύβες σας τις ισκιερές, τ’ αποσταμένα καραβάνια λαχταρούν που μες την άμμο ολοένα προχωρούν. Τι κι αν παραμονεύουν άγριες φυλές, κι αν λυσσοδέρνει αλύπητα ο Σιμούν, τα καραβάνια μες την έρημο περνούν. — Οάσεις χλοερές, οι […]
Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωϊού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα…
«Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τί βλέπεις;» Επιμέλεια: Χρήστος Τσαντής Ο Λουίς Θερνούδα ήταν ένας από τους Ισπανούς ποιητές της γενιάς του Λόρκα. Γεννήθηκε στη Σεβίλλη τον δεύτερο χρόνο του 20ου αιώνα. Πέθανε εξόριστος στο Μεξικό το 1963. Ο ίδιος, μιλώντας για το αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο […]
Έξι φωτο-ποιήματα
Οι φωτογραφίες της Αθηνάς Γαλανάκη έχουν πάντα μία ιδιαίτερη σχέση με την ποίηση, και ο φάρος των Χανίων, ένα αρχιτεκτονικό ποίημα μέσα στην ιστορία, σε όλες τις εποχές του χρόνου, κόσμημα και στολίδι της «Βενετίας της Ανατολής». Κι οι ποιητές συμπληρώνουν…
Μια εικόνα της Αθηνάς Γαλανάκη κι ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «…Σου έτυχε να κοιτάξεις μ’ ένα γυαλί μέσα στη θάλασσα; Κάτω απ’ την ταραγμένη επιφάνεια φαίνεται εξαίσιος ο βυθός μες στην ακινησία του, σε μια κρυστάλλινη τάξη, αδιατάρακτη κ’ εύθραυστη ταυτόχρονα, σε μια βουβή αγιότητα – όπως λέγαμε. Μονάχα που […]
Κάποιας μορφής η ανάμνηση μ’ ακολουθάει παντού, που αντίκρυσα έτσι ξαφνικά στο γύρισμα ενός δρόμου, και στάθηκε πια ο σύντροφος του βίου μου του πικρού και του ύπνου μου το ολόγλυκο στοχαστικό όνειρό μου. *** Μια πιο πολύ όταν πιθυμιά μου ανάψει φλογερή κάποιες βραδιές ερωτικές του μυρωμένου […]
Στις πιπεριές η βένετη του απόβροχου φεγγοβολή διαμαντοστάει και σάμπως – κάποιος να τσάκισε γυαλί – στα πεζοδρόμια, καθρεφτάν χίλιες λιμνούλες το μελί το μελιχρό δειλινό θάμπος. *** Γαλαζοφέρνει – πράσινο μουντό και γκρίζο χτυπητό – πέρα στον ελαιώνα. Καθάριο ασήμι αναλυτό τα Φάληρα… Η δειλινή χάρη φοράει […]
Θα’ ρθουν όλες μια μέρα, και γύρω μου θα καθίσουν βαθιά λυπημένες. Φοβισμένα σπουργίτια τα μάτια τους, θα πετούνε στην κάμαρα μέσα. Ωχρά χέρια θα σβήνουν στο σύθαμπο και θανάσιμα χείλη θα τρέμουν. *** «Αδελφέ» θα μου πουν «δέντρα φεύγουνε μες τη θύελλα, και πια δε μπορούμε, δεν […]
Ένα ποίημα για τη νέα χρονιά, του Τζάνι Ροντάρι Μάντεψε, μάντη μου καλέ, εσύ που τα μελλούμενα διαβάζεις: πώς θα είναι άραγε η νέα χρονιά; Καλή, κακή ή έτσι κι έτσι; Βρίσκω γραμμένο στα βιβλία μου πως τέσσερις θα έχει εποχές. Δώδεκα οι μήνες, στη θέση τους […]
…ω ζωή όση έζησα κι όση θα ζήσω, χρόνος που με μιαν άμπωτη τραβιέται και να κοιτάξει πίσω του δεν στρέφει, όλα όσα πέρασαν δεν ήταν, είναι υπαρκτά, και σιωπηλά εκβάλλουν σε μια στιγμή καινούργια που αχνοσβήνει… (ΗΛΙΟΠΕΤΡΑ-Οκτάβιο Πας) …ελευθερία είναι να λες για πάντα την ώρα που λες […]
Νωθρό καράβι εσάλπαρε η ψυχή απόψε μες της νύχτας τη γαλήνη, με τη κρυφή που γεύτηκε ηδονή μ’ όλη τη σιωπή που εντός της κλείνει. *** Και πλέει προς τα λιμάνια της χαράς τ’ άφταστα, τα ωραία και τα μεγάλα κάτω απ’ τα μάτια της αστροφεγγιάς σε θάλασσα […]
Του φίλου στιχουργού Νίκου Βαμβακά Για τον Αϊλάν Κουρντί Απόψε τρίζουν τα φώτα της σκηνής μου μοιάζουν μεσοπέλαγα απόμακρη πατρίδα ποιο ρόλο διάλεξες ξανά να μου κρυφτείς γέλα μου λίγο και θα πω πως δεν σε είδα τρίζουν απόψε τα φώτα της σκηνής κι έχει η σελήνη κατακόκκινο […]
(Η Αντίσταση των Γεγονότων, Κέδρος, 2000) Όσο με κατοικεί η μνήμη επανέρχομαι σ΄αυτά που έγιναν, σ’ αυτά που είδα είτε σ’ αυτά που ξέρω από πρώτο χέρι έχοντας κάθε φορά να διαπεράσω κι άλλα στεγανά που μένουν μέσα μου. Επανέρχομαι στο αίμα, στους τόσους σκοτωμούς και ξέρετε δεν […]
Κούφιες λέξεις παριστάνουν τη σοφία των καιρών! Τις νύχτες, οι επαγγελματικές χορωδίες, τριγυρίζουν στους δρόμους τελευταία. Δεν έχουμε απόκριες αλλά το θέαμα αρέσει στους κατοίκους. Πολλοί διασκεδάζουν και τους ακούν, μα δεν γυρίζουν ποτέ να κοιτάξουν το φεγγάρι. Αυτή όμως θα ήταν μια καλή άσκηση που θα τους […]
Φτερά έχει η νοσταλγία και τρέχει, χιονάτη πεταλούδα παίρνει γύρη, από λούλουδα, αγκαλιές, φιλιά, πριν γείρει, σε κάποιο ανθάκι ξέψυχη σα βρέχει. ___________ Ένας κήπος είναι η ζωή, και έχει ο Σποριάς και πίκρες, και χαρές να σπείρει, καλότυχοι αυτοί, που σαν ξεσύρει, η ψυχή από τη […]
Τώρα πια που δε γράφω και η απόσταση του χρόνου με βοηθάει, βλέπω καθαρότερα πόσες φορές, πραγματικά, έπνιξα στο λαρύγγι μου τα ίδια μου τα τραγούδια. Στα λιγοστά ποιήματα που, μέσα σε είκοσι πέντε και παραπάνω χρόνια, έγραψα, αν εξαιρέσω το πρώτο κι ένα μέρος από το δεύτερο […]
ΗΡΘΕΣ ΑΡΓΑ Ήρθες αργά πραματευτή να φέρεις τα στολίδια που πρέπουνε στο λυγερό, περίκαλλο κορμί μου, σαν λιγωμένα κι έτοιμα να τυλιχτούνε φίδια στα χέρια μου, στα πόδια μου, κι ακόμη στην ψυχή μου. Δεν βλέπεις έχουν σβήσει πιά τα φώτα στο παλάτι και οι ορχήστρες πάψανε τον […]
Με χάρη της ρογδιάς σειόνταν οι κλάδοι, άνθη γκρενά εξαίσια ταιριασμένα απ΄ τη φύση, και γλυκοκελαηδημένα, στραφτοκοπούσαν στής βροχής το χάδι. — Με τις σταλιές του δάκρυου, σμαράγδι λάμπαν τα δυό ματάκια σου κλαμένα, και τα χείλη σου ευώδααν ανθισμένα κρινόφυλλα, πρωϊ – βράδυ. — Και στο γλυκό […]
Είναι κάτι αγάπες ολοζώντανες, βαφτισμένες στην κολυμπήθρα της ψυχής.. Είναι κάτι αγάπες που μαθαίνουν απ’ την αρχή τα βήματα. Λίγο αδέξιες στην αρχή, μα έτοιμες να χορέψουν μαζί, καιρό πριν γνωριστούνε.. Τα χρόνια που πέρασαν μοιάζουν σταθμοί και γέφυρες, διαδρομές, λες, ταγμένες να υπερασπιστούν αυτή τη νέα στιγμή. […]
Ποιήματα Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε. Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη. Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη. Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας. Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη… Βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή […]
Ποίημα του Λευτέρη Αλεξίου αφιερωμένο στον Κρητικό αντιστασιακό (Ιούνιος 1946) Ο Ρούσσος Ανδρέα Κούνδουρος γεννήθηκε το 1891, από Σφακιανούς γονείς, στον Άγιο Νικόλαο. Αποφοίτησε από τη Νομική σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών και ασχολήθηκε με τη Δικηγορία. Το 1921 παντρεύτηκε με τη δασκάλα Μαρία Παντερμαράκη. Απέκτησαν πέντε παιδιά, ενώ […]
ΠΕΤΑΓΜΑ Μπωντλαίρ …καλότυχος όποιος μπορεί γοργά να φτερουγίσει, και στις γαλήνιες να ριχτεί και φωτεινές μεριές… Πάνω από λίμνες, θάλασσες, πάνω απ’ τις λαγκαδιές, πάνω απ’ τα δάση, τα βουνά, τα νέφη, τους αγέρες, πάνω απ’ τον ήλιο το χρυσό, πάνω από τους αιθέρες και πάνω […]
ο πρίγκηπας των ποιητών «Ο έρωτας ο ασάλευτος των αιώνιων πραγμάτων Ο έρωτας των αρχαίων νεκρών και των θεών μαζί» Γράφει ο Χρήστος Τσαντής O PAUL VERLAINE γεννήθηκε στο Μέτς το 1844 και πέθανε στο Παρίσι το 1896. Ο «πρίγκηπας των ποιητών», όπως τον φωνάζανε φίλοι και θαυμαστές, […]
Παρίσι, 17 του Φλεβάρη 1903 Φίλε Κύριε, Εδώ και λίγες μέρες πήρα το γράμμα σας. Θέλω να σας ευχαριστήσω για τη μεγάλη και πολύτιμη, για μένα, εμπιστοσύνη που μου δείχνετε. Δε μπορώ όμως να κάνω τίποτα περισσότερο. Δε μπορώ να μπω στην τεχνική των στίχων σας: κάθε είδους […]
Αστερόσκονη απλωμένη στις παλάμες και τα χέρια μας χορεύουνε τανγκό, σαν αμέριμνα παιδιά μες τις αλάνες, οι καρδιές ανακαλύπτουν το ρυθμό. Η ανάσα σου στα χέρια μου τραγούδι, η ανάσα μου στο στήθος σου μετάξι, μες τη θάλασσα ριζώνει το λουλούδι κι η ροή όλου του κόσμου έχει […]
Ψυχή μου θα ρθει μια μέρα, θα το δεις, που οι λέξεις που κατοικούν μέσα στο κεφάλι των ανθρώπων θα διαβούν το ένα χιλιοστό ύλης που τις χωρίζει από την πραγματικότητα. Θα ζωντανέψουν και θα κατοικήσουν στον τόπο που φαντάζονται. Ψυχή μου θα ρθει μια μέρα, θα το […]
Στον Οδυσσέα Ελύτη, στο Γιώργο Σεφέρη, στο Νίκο Γκάτσο Από τη «Μυθολογία» (εκδόσεις Κεραμεικός 1966) Στον Οδυσσέα Ελύτη Ό,τι χάραζε σε στίχους τάπαιρνε η θάλασσα πούχε στα χέρια του Ό,τι ζωγράφιζαν τα χείλια του τάσβηνε ο ουρανός πούχε στα μάτια του Κι έτσι δεν μπόρεσε […]
Χρήστος Τσαντής Νοέμβρης 2014 Είπαν πως σίγησε-εδώ και χρόνια-ο ραδιοφωνικός σταθμός. Άρματα τώρα προελαύνουν και εμβατήρια πένθιμα στα μεγάφωνα. Στα μπαλκόνια κρεμάσανε φωτεινές επιγραφές με μεγάλα γράμματα: «ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ» και «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΑΝΕΥ ΑΔΕΙΑΣ». Βλέπεις… τα ντουβάρια πάντα φθείρονται. Ο χρόνος περνά αμείλικτος από πάνω […]
Ο ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Α: Στέκει και αφουγκράζεται: Τί τον έκανε να σαστίσει; Τί άκουσε να αντηχεί στ’ αυτιά του; Τί ήταν αυτό που τον έκανε να τα χάσει; Β: Σαν όλους που κάποτε φορέσανε αλυσίδες έτσι κι αυτός ακούει παντού το θόρυβό τους. Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΥ Από τότε που […]
«Οι τσαγκαράδες να φτιάχνουν όπως πάντα γερά παπούτσια. Οι εκπαιδευτικοί να συμμορφώνονται με το αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου. Οι τροχονόμοι να σημειώνουν με σχολαστικότητα τις παραβάσεις. Οι εφοπλιστές να καθελκύουν διαρκώς νέα σκάφη. Οι καταστηματάρχες ν’ ανοίγουν και να κλείνουν σύμφωνα με το εκάστοτε ωράριο. Οι εργάτες να […]
Το φόρεμα της μνήμης Θάλασσα κόκκινη και λάσπη στο βυθό, το πέλαγος ξεχείλισε από αίμα, σωσίβια, ρούχα και μανάδες στον αφρό. Ο ήλιος, τώρα… έφτασε στο γέρμα. Δεν είναι Έλληνες που χάθηκαν στα πλοία -της Νέας Υόρκης η γραμμή έχει αλλάξει- ούτε σκιές λησμονημένες στα ορυχεία. Του Κάτω Κόσμου […]
Στα Κύματα Είναι νύχτες που τα άστρα ξεμακραίνουν κι οι αγκαλιές πλαγιάζουνε, σιμά, στο παραθύρι. Είναι ώρες που οι μέρες ανασαίνουν και οι φλόγες μας κοιμούνται σε καντήλι… Μέσα στη θάλασσα ανθίζουν γιασεμιά και στον κήπο μας ριζώνουν μελωδίες, τα κογχύλια της καρδιάς μας, ζούν σε μια ακρογιαλιά […]
Η γιορτή της αγάπης Καλή μου, κι αν μ’ απόδιωχνε τ’ αρχοντικό σου σπιτικό εμέ, τον κάφρο της ζωής, κι αλλόφυλον Οθέλλο. Κι όσο κι αν μας επότισαν το κώνειο του καταδιωγμού, να, που των δυο μας νίκησε το αρματωμένο «θέλω»! Κι έτσι κι οι δυο μας έκθαμβοι […]
Εκεί που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να του αρέσεις πως κλείστηκες τόσο πολύ για να προστατευτείς σε τι έφταιξες σ’ εκείνους που σε απέρριψαν για πόσο το ανέβαλλες κι εσύ να τους απορρίψεις […]
Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ C.Ν.S. Με σχέδια του Μίνου Αργυράκη 1952 Οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν με τή μουσική τους. Κλίμα τους είναι ή υγρασία ενός λιμανιού καί θέμα ό χωρισμός. Είναι τραγούδια κι έτσι μονάχα ολοκληρώνουν αυτό που θέλησα νά πουν. Μ.Χ. I Με πνίγει ετούτ’ ή θάλασσα Πού […]
Σχέδια: Τζούλια Ντούση
Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα. Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν στα λόγια που έφτασαν έστω αργά στην εξερεύνηση δίχως […]
Είναι του τριαντάφυλλου η μυρωδιά στα χείλη, το φως που αναδύθηκε μέσα από τα νερά, ήλιος σου ο αρχάγγελος κι απόψε θ’ ανατείλει, για να γεμίσει χρώματα η μέσα ζωγραφιά… Είναι από μέλι τα φτερά και φίλντισι το σώμα -νεράιδα του παραμυθιού, απόκρημνη ομορφιά- λιώνει στο πρώτο άγγιγμα […]
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων «Ανοιχτό παράθυρο»,από το cd «Πύλη της άμμου. Λόγια – Παρουσίαση: ΚαΤερίνη Τζι Η δική μου πόλη Κλείνω τα μάτια, μια κινούμενη ασπρόμαυρη εικόνα, με ταξιδεύει σε γειτονιές με χαμηλά σπίτια, παιδιά στους δρόμους και φως, πολύ φως! Απλώνω τα χέρια να πιάσω τη θύμηση, […]
Τι λένε τα ελληνικά τραγούδια (1977) Τι λένε τα ελληνικά τραγούδια Για τη νύχτα, για τον έρωτα Τι λένε τα ελληνικά τραγούδια Για τη ζωή μας Τι λένε τα ελληνικά τραγούδια Μ’ αυτή τη θλίψη που μας τυλίγει το κορμί Σαν κάτι ανέκφραστο πάντα να μένει Όσο […]
«Να ζεις χίλιες ζωές μαζί μέσα σε μια ζωή» Μελισσάνθη-Γράμμα Με τη ψυχή σε περιμένω. Με το σώμα μου όλο, στον πόθο τεντωμένο σαν χορδή Τις νύχτες οι αναμνήσεις κάτω από το δώμα μου νοσταλγικοί διαβαίνουνε κιθαρωδοί Κι όλο πληθαίνουνε τα δάκρυα στο άγρυπνο όμμα μου που πλάθει […]
Σπύρος Παναγιωτόπουλος–Περάσματα Ένα κοπάδι κάτασπρα, χιονάτα περιστέρια τον ίσκιο του εκαθρέφτισε στης στέρνας τα νερά, κι εκείνα αναταράχτηκαν, κ’ υψώθηκαν στα χέρια τα νούφαρα ν’ αδράξουνε τη βιαστική χαρά. Αλλά του κάκου! Επέρασαν αυτά γοργά και πάνε κι η θλίψη ξαναγκάλιασε νερά και χλόη κι ανθούς. -Ω συ, […]
Ἕνα μεγάλο τετρακάταρτο καράβι ἀφήνει ἀγάλια τὸ λιμάνι πρὸς τὸ βράδυ. Ἡ νηνεμία τῶν νερῶν, καθὼς τὴ σχίζει, μ᾿ ἀντιφεγγίσματα λευκῶν πανιῶν γεμίζει. Εἶν᾿ ἕνα ξενικὸ καράβι, στὰ πλευρά του μὲ κόπο συλλαβίζει ὁ κόσμος τ᾿ ὄνομά του. Ἀπὸ ποιὰ μακρινὰ ἔχει ἔρθει μέρη καὶ τὸ ποῦ πάει […]
Αυτός εκεί ό συγκεκριμένος άνθρωπος είχε μια συγκεκριμένη ζωή με συγκεκριμένες πράξεις. Γι’ αυτό και ή συγκεκριμένη κοινωνία για το συγκεκριμένο σκοπό τον καταδίκασε σ’ έναν αόριστο θάνατο. ΤΡΟΙΑΣ 35α Το σπίτι μου όπως και το δικό σας μπαίνει στα σπίτια των άλλων ανθρώπων έτσι στενοί πού είναι […]
Ιστορισμένα παραμύθια στην καρδιά μα σαν ασημένια σκούνα μπρος στο τέμπλο μιας άδειας εκκλησιάς, Ιούλιο στο νησί. Γ. Σ. Η μορφή της μοίρας πάνω απ’ τη γέννηση ενός παιδιού, γύροι των άστρων κι ο άνεμος μια σκοτεινή βραδιά του Φλεβάρη, γερόντισσες με γιατροσόφια ανεβαίνοντας τις σκάλες που τρίζουν […]
Όμορφη μέρα. Η αύρα φυσά στου κάμπου τα σπαρμένα Ψιλή βροχούλα εδρόσισε τα ρόδα τα γερμένα. Και σ’ ένα αηδόνι στο κλωνί: «Τί θες;» του λέει το ρόδο, «Λουλούδι μου, στα φύλλα σου μεθάω τα μυρωμένα». Μετάφραση Παύλος Γνευτός Εκδόσεις Ερατώ
Στις άγονες γραμμές και στων μαχών σου τα πεδία, στις φωτεινές επιγραφές και στων ματιών σου τα βιβλία, ξεφύλλισα, διάβασα-μετρώντας-και τη δική μου ιστορία. Μια χούφτα κύματα που ξεγλιστρήσαν απ’ τα χέρια, σμήνη, τα διαβατάρικα πουλιά, έγιναν περιστέρια. Χάνονται μες τη θάλασσα… μμ! θα τα οδηγούν τ’ […]
Μετάφραση: Ανδρέας Παγουλάτος Το ακρότατο κακό Έπρεπε να πει: έφηβος, είχε δει το κακό να περηφανεύεται για τη δύναμή του, ενήλικας, είχε δει αυτό το κακό να διαδίδεται, λίγο παντού, δυναμωμένο από την υποστήριξη των μεν, ενθαρρυμένο από την αδιαφορία των άλλων. Καταγγελμένο επίσης, από εκείνους που είχαν […]
Αφήνει στίγματα ανεξίτηλα η ματιά σου, αποτυπώματα και χνάρια, μυστικά κάποιος τα διάβασε μια νύχτα, βιαστικά, σ’ ένα κρεβάτι μ’ οδηγό τον ερωτά σου. Ιχνηλάτης στις δικές σου διαδρομές, μ’ έναν καημό, να ανιχνεύσω την καρδιά σου, σαν εμπρηστής, που πυρπολούσα τις βραδιές, θέλω και πάλι […]
Οι κερασιές θ’ ανθίσουνε κι εφέτος στην αυλή. Και θα γεμίσουν μ’ άνθη, το παρτέρι. Μικρή που είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι- Πικρή πουν’ η ζωή. Άνοιξε το παράθυρο στην πρωινή γιορτή, για να μπουν οι μοσκοβολιές από το περιβόλι. Α! κάθε του τριαντάφυλλο και […]
Ανέμοι μας ταξίδευαν σε άλλη πολιτεία κι εγώ φάρους σημάδευα και χάραζα πορεία. Πάνω στους χάρτες της ζωής, στο χέρι, είχα διαβήτη και για οδηγό στα πέλαγα τον αποσπερίτη.. Δεν ψάχναμε ήμερες ακτές και πράσινα ακρογιάλια. Σα ναυαγούς αφήσαμε – κλεισμένα σε μπουκάλια – να αρμενίζουν στη […]
Αναλαμπή το δειλινό, αιμορραγεί η σελήνη, χαράζει κόκκινη γραμμή ο ήλιος που αργοσβήνει. Μετανάστης κάθε μέρα στο ταξίδι της ζωής, ανατέλλει κάθε νύχτα σ’ άλλο πέλαγο της γης. «Όλα αυτά είναι ένα ψέμα», λέει κάποιος με φωνή, «είν’ ο ήλιος σας λαθραίος, να κλειστεί στη φυλακή!». […]
Σ’ ένα πάρκο κοιμάμαι και ο φίλος ξυπνάει, κάποιον ξένο ρωτάμε κι η σιωπή απαντάει, «πώς τελείωσε η μέρα, πες μου, ποιός κουβεντιάζει; Είναι νύχτα ακόμα, πες μου, πότε χαράζει;» Τρελαθήκαν οι δείκτες, ξεχαστήκανε οι ώρες, χελιδόνια που φύγαν μόλις πιάσανε οι μπόρες. Ξαναβγήκαν οι «μάγοι» στα […]
Είν’ τ’ απογεύματα, που λες, μέσα στη σκόνη, είν’ ο χειμώνας της ψυχής σου το σεντόνι. Είν’ το φιλί σου μιαν ανάσα, που παγώνει στο παράθυρο του κόσμου και θαμπώνει. Στην πατρίδα ξημερώνει τώρα νύχτα, έχει το κρύο καταλάβει τα στενά. Εκεί που ο θάνατος το φόβο […]
Πόσο άσχημα θαρρείς τα χειμωνιάτικα πρωινά, με τον χλωμό ουρανό και τα δάκρυα του σύννεφου να ποτίζουν τις στράτες… Πόσο αποκρουστικά θαρρείς τα χειμωνιάτικα πρωινά, με βοριάδες αγκυροβολημένους στα λιμάνια μας κι απαγορευτικά, για τα ταξίδια μας, δελτία… Πόσο όμορφο θαρρώ, να συλλογιέμαι την ανάσα σου […]
Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή. Γραφή από τρείς και μού ’γινες μοτάρι και καρφί. Μα έριχνε η Τρούμπα, σε διπλό κρεβάτι, τα χαρτιά της. Τη μάκινα για τον καπνό και το τσιγαροχάρτι την έχασες, την ξέχασες, τη χάρισες αλλού. […]
Με λένε Παύλο, είμαι εδώ και έχω ακόμα ένα τραγούδι να σου πω… Πήρα στο στήθος τη δική σου την πληγή, την κουβαλάω, κι όταν βγεις απ’ το σκοτάδι να μου θυμίσεις να σου δείξω την αυγή αυτή που μάτωσες και μ’ άφησες σημάδι.. Κοιμάσαι ξύπνιος […]
Ξένος ο κόσμος, σύνορα παντού, για να σταθείς, δεν έμεινε γωνιά. Φωτιά είν’ ο πόνος, μα μπορείς μ’ αυτόν να ζεσταθείς σε τόση παγωνιά; Ξένος ο κόσμος και κακός, κι ούτε φελά, ουτ’ αξίζει ή σιάξτε τον ή κάψτε τον, να μη μας βασανίζει. Γιώργης Σιδέρης, (1976). «Φώτης […]
Μ’ ένα θίασο- μπουλούκι πρωτοβγήκα στο κλαρί. Γύριζα τις πολιτείες, τ’ όνειρο έπαιρνε ζωή. Κι έτσι πάντα προσπαθούσα να γλυκαίνω την καρδιά, έδινα ό,τι κι αν είχα, μα δεν ήταν αρκετά. Στης ζωής μου τη γαλέρα ύψωσα ένα πανί. Κόντρα είχα τον αέρα κι εγώ τράβαγα […]
Διασυρόμεθα διαπομπευόμεθα και χάνουμε στα ζάρια. Μα τίποτε δεν μας εμποδίζει να σηκωθούμε και να σαλπάρουμε. Σαν τους καλούς μας στοχασμούς και να ξεφύγουμε να ξεχυθούμε στα κύματα που μας προσμένουν.
Μέτρα τα λόγια σου να φύγεις μακριά, σε ένα δρόμο «φωτισμένο» και γνωστό. Όταν θα φτάσει η ζωή θα είναι αργά, πιασμένος θα ’σαι στης αράχνης τον ιστό. Μέτρα τα βήματα πριν γίνεις καν παιδί. Θα βρεις χαλιά στρωμένα απ’ άκρη σ’ άκρη. Ο μόνος τρόπος που […]
Καθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος. Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό. Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δυο centavos κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Βηρυτό. Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω. Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά. […]
Τρελός Μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια. Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό. Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια. Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δεν μπορώ. Κοράλλι ο κατραμόκωλος βαστάει να σε φιλέψει. Γιατί μπήγεις τα νύχια σου στη σάπια κουπαστή; Είν’ ένα […]
