Ξεχείλισαν του κόσμου οι αγέρινες αφέλειες
τα σύννεφα σκεπάσαν την κόκκινη πεδιάδα
Πεισίστρατοι ελαύνουν με Φύες μια αρμάδα
κι ο Ατρείδης στο βωμό θυσιάζει Ιφιγένειες.
Αυλίδα βάφτηκαν τα Τέμπη, οι κόρες είν’ νεκρές.
Απούσα είν’ η Άρτεμη, παντού Δημήτριοι θρήνοι
ο δήμιος στην αγχόνη κι ο άρχοντας σα Γύγης
για κάθε ένα λάφυρο της Τροίας και τρεις ζωές.
Θερσίτη του καιρού μας, μη σκύβεις το κεφάλι
κατάρα έχει ο χρυσός, την λήθη να σκορπάει
δεν ήταν ένας άνθρωπος, ήταν πολλοί φονιάδες
το πένθος είναι οργή, για όλες τις μανάδες.
«Δεν ήτανε δυστύχημα, ήταν δολοφονία»
κραυγάζουν τα αδέλφια της κάθε Ιφιγένειας.
Μιχάλης Αντωνιάδης
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 