Άτροπος
Παραδομένοι στον εσώτερο
κρυφό εαυτό μας,
περιστρεφόμαστε
ωσάν πυγολαμπίδες
γύρω από πυρακτωμένη
– ενίοτε- λάμπα
κι αυτό κάποτε
το ονομάζουμε ζωή!
*
Προδομένοι συχνά
από άλλους
μα κυρίως τον εαυτό μας,
βυθιζόμαστε
ωσάν ακατέργαστα κούτσουρα
στο βυθό λιμναζόντων νερών –
βουρκιασμένων ωρών!
*
Κι όταν τον κόσμο απαλλάσσουμε
απ’ το βαρύ μας χνώτο.
στη σύντομη αυτή – μικρή μας διαδρομή –
οι άλλοι που πίσω μένουν
και που στο ίδιο έργο
ανυποψίαστοι παίζουν
λένε τότε απλά και κυνικά:
»Πάει κι αυτός…Κρίμα, κι ήταν καλός…»
*
Μέχρι να έρθει,
αργά ή γρήγορα
και η δική τους
άτροπος ατραπός!
Άρια Αθανασάκη
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 