ΚΑΛΠΙΚΗ ΛΗΘΗ – ΑΡΙΑ ΑΘΑΝΑΣΑΚΗ

 

Μάθαμε να ζούμε με τους νεκρούς μας.

Μας κοιτούν ανυποψίαστοι,

 μέσα από παλιές φωτογραφίες, 

   ξεθωριασμένες.

Τα μελλούμενα  αγνοούν 

 ή,  δε θέλουν  να ξέρουν!

         

          ********

Κινούμαστε ανυποψίαστοι κι  εμείς! 

Μα κατά βάθος ξέρουμε 

– φοβόμαστε να ξέρουμε –

Τα μελλούμενα , τα ζοφερά,

Αυτά  που απευχόμαστε να γίνουν.

            

              ********

Μάθαμε να  ζούμε μέσα απ΄τους νεκρούς μας. 

Άλλοτε η φωνή τους έρχεται σα  φλοίσβος,

 Της  θάλασσας – νανούρισμα –

Κι  άλλοτε μάς θυμίζουν με τα θολά

  Απ΄ την πίκρα μάτια τους

 πως η ζωή είναι  εδώ 

• δεν αναβάλλεται –  !

 

               ********

 

 Μάθαμε να ζούμε με τους νεκρούς μας.

Τους φίλους , τους γονείς, αγαπημένους μας. 

Τους κουβαλάμε σαρκίο στη σάρκα μας.

Αίμα στις φλέβες μας,  πόρους  στο δέρμα μας.

 

               *******

Μια μες τη θλίψη μάς βυθίζουν

Μια της  ζωής το κάλεσμα  

Με δύναμη  ΟΡΙΖΟΥΝ !

                                                                                           

  Άρια Αθανασάκη.