ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΙΚΟΥ

Ανοίγει πύλη ο ουρανός
σ’ ονείρου χώρα και πετώ
όλα Θεός. Ευγνωμονώ.

Όρη κυματομορφή. Τη γη,
πόσο σπουδαίο, αληθινά,
τη νιώθω τώρα πώς γυρνά.

Ποτάμια φως στα πέρατα
και η ψυχή βαρκούλα,
μια τόση δα λεξούλα.

Στα δέντρα πες τη λύπη σου,
τον τρόπο εκείνα ξέρουν.
Τα ξόρκια που γιατρεύουν.

Ανοίγω το παράθυρο
προς την ανατολή.