Ρώτησαν κάποτε τον Ροντέν γιατί κάνει τέτοια πράγματα κι απάντησε πως δεν το ξέρει. Σ’ ένα ανάλογο ερώτημα, ο Ντεσπιώ απάντησε: «ίσως γιατί είχα ένα καλό μοντέλο». Μα όλ’ αυτά είναι υπεκφυγές. Εγώ ζωγραφίζω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Η ζωγραφική είναι η ίδια μου η ζωή.
Υπάρχουν μέρες που η ψυχική μου διάθεση δεν είναι κατάλληλη για να ζωγραφίσω. Όμως και τότε μπαίνω μέσα στο εργαστήρι μου και κάθομαι για ώρες. Η ατμόσφαιρα αυτή με γεμίζει, έστω κι αν δεν ζωγραφίζω. Βέβαια, δεν είναι το εργαστήρι που θα σου δώσει τα στοιχεία σου. Είναι ανάγκη να βγεις έξω να ‘ρθεις σε επαφή με την πραγματικότητα. Από κει θ’ αντλήσεις τα στοιχεία. Χωρίς αυτό δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Βλέπεις κάτι. Αυτό το ζεις μέσα στη ζωή. Θα πρέπει να σε συγκινήσεις, ύστερα θα φιλτραριστεί μέσα σου και τότε έρχεται η στιγμή που περιμένεις για να κάνεις αυτό που έζησες.
Το έργο μου βγαίνει από τη ζωή. Άλλοι κάθονται κι αποφασίζουν να κάνουν κάτι. Ύστερα από την απόφαση κάθονται και το κάνουν. Εγώ δεν μπορώ να δουλέψω έτσι. Για μένα ο ερεθισμός προέρχεται από τη ζωή. Έρχεσαι σε άμεση επαφή μαζί της και τότε βρίσκεις το διαμάντι μέσα στα κάρβουνα. Σου χρειάζονται και τα κάρβουνα, είναι κι αυτά απαραίτητα. Χωρίς αυτά δεν θα έλαμπε τόσο το διαμάντι. Αυτά δημιουργούν τις αντιθέσεις που σου είναι τόσο χρήσιμες. Αργότερα θα φύγουν τα κάρβουνα από μέσα σου και θα μείνει το διαμάντι. Μπορεί τα κάρβουνα να σε πληγώσουν ψυχικά, μα κι αυτή η πληγή είναι δημιουργική. Μπορεί να περάσει ένα χρονικό διάστημα για να καθαρίσει η ψυχή σου και να γίνει καθρέφτης. Πετάς ό,τι δεν σου χρειάζεται και κρατάς ό,τι σου είναι απαραίτητο. Όμως το ερέθισμα σού έρχεται από την πραγματικότητα. Γυρίζεις, ύστερα από κάθε επαφή μαζί της, πληγωμένος, όμως είσαι και φορτωμένος διαμάντια και χρυσάφι.
(Απόσπασμα από συνέντευξη του ζωγράφου Γιώργου Μπουζιάνη στον Γ. Πετρή, 1958, στην «Επιθεώρηση Τέχνης»).
*Ο Γιώργος Μπουζιάνης (1885 – 1959) σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) από το 1897 μέχρι το 1906 με δασκάλους τον Γ. Ροϊλό, τον Νικηφ. Λύτρα, τον Κ. Βολανάκη και τον Δ. Γερανιώτη. Το 1907, έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές ζωγραφικής στην Ακαδημία Τεχνών του Μονάχου κοντά στον Όττο Ζάιτζ (Otto Seitz). Οι Γερμανοί τεχνοκριτικοί δέχθηκαν θετικά τα έργα του Γ. Μπουζιάνη, ενώ έκλεισε συμβόλαιο με την γκαλερί Μπάρχφελντ, με την υποστήριξη της οποίας έζησε στο Παρίσι από το 1929 έως το 1932. Λόγω της οικονομικής κρίσης που είχε χτυπήσει την Ευρώπη, αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Μόναχο. Όμως, με την άνοδο του ναζισμού, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει και τη Γερμανία, για να επιστρέψει τελικά το 1934 στην Ελλάδα. Ο αθηναϊκός καλλιτεχνικός περίγυρος αντιμετώπισε αρχικά τον ζωγράφο με αδιαφορία έως εχθρότητα.
Τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου ήταν πολύ δύσκολα για τον ζωγράφο. Μόνο το 1949, όταν πραγματοποίησε μεγάλη αναδρομική έκθεση στον «Παρνασσό», το φιλότεχνο κοινό άρχισε να μιλά και πάλι με ενθουσιώδη λόγια για το ύφος και την τεχνοτροπία του Μπουζιάνη. Τα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, λαμβάνοντας μέρος – μεταξύ άλλων- το 1950 στην Μπιεννάλε της Βενετίας. Το 1956 του απονεμήθηκε το α΄ ελληνικό βραβείο του Διεθνούς Διαγωνισμού Γκούγκενχάιμ. Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ).
Μετά τον θάνατό του, το σπίτι του ζωγράφου στην Δάφνη Αττικής αγοράστηκε από τον Δήμο Δάφνης και έχει μετατραπεί σε μουσείο. Έργα του Μπουζιάνη υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη καθώς και σε πολλές άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές εντός και εκτός Ελλάδας. Αναδρομικές εκθέσεις με έργα του πραγματοποιήθηκαν στην Εθνική Πινακοθήκη το 1977 και το 1985, και στο Μουσείο Μπενάκη το 2005.
Ο Μπουζιάνης θεωρείται ως ο σημαντικότερος Έλληνας εκπρόσωπος του εξπρεσιονισμού. Κατά τα χρόνια της παραμονής του στην κοιτίδα του εξπρεσιονισμού, στη Γερμανία, γνώρισε από κοντά όλες τις μεταλλάξεις του κινήματος, δημιουργώντας ένα δικό του προσωπικό στυλ στο οποίο κυριαρχεί ο ανθρωποκεντρισμός, (Εθνική Πινακοθήκη).
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 