Με λένε Παύλο και Θανάση και Σωτήρη,
με είπαν Νίκο και Αχμέτ και Μουσταφά,
είναι το αίμα μου σταγόνα στο ποτήρι
και ξεχείλισε στην πόρτα σου μπροστά..
Στο ημερολόγιο υπήρχε ένα σημάδι. Ένας σταυρός μπήκε πλάι στην ημερομηνία 18 Σεπτέμβρη 2013. Από τότε τα σημάδια πολλαπλασιάστηκαν με απίστευτα γρήγορο ρυθμό. Πήραν πολλά ονόματα και καθένα με τη δική του πατρίδα, με τη δική του ιδιαίτερη ιστορία.
Περισσότερα χέρια τώρα σκοτώνουν κι εκείνος που κρατούσε το μαχαίρι, τώρα ντύθηκε με άλλο όνομα και βαστά το πολυβόλο στα σύνορα της Ουγγαρίας, στους φράχτες της Παλαιστίνης ή του Έβρου.
Οι διακινητές του μίσους συνεχίζουν να ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα με κραυγές και αποκτούν ψηφοφόρους με χαρακτηριστική ευκολία. Η δικαιοσύνη, «χαμένη στη μετάφραση», καθυστερεί και δεν δείχνει αποφασισμένη να πράξει το καθήκον της. Η «κοινή γνώμη» και οι φυλλάδες αναπαραγωγής ρύπων συνεχίζουν να μιλούν για «λαθραίους» ανθρώπους.
Ένας φίλος από τα παλιά, από αυτούς που δεν ξεχωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα «με το κόμμα, την ομάδα και το χρώμα», μου είπε κάποια στιγμή μελαγχολικά κι η φωνή του έσπαγε: «Βρήκε παρέα ο Παύλος εκεί ψηλά. Τώρα τραγουδά στη γειτονιά των αγγέλων παρέα με τα παιδιά που ξέβρασε η θάλασσα στις ακτές της Μεσογείου. Μα τίποτα δεν φαίνεται να συνταράσσει τον μακάριο ύπνο της κοινωνίας στην Ελλάδα και όχι μόνο».
Με λένε Παύλο, είμαι εδώ
και έχω ακόμα ένα τραγούδι να σου πω…
Πήρα στο στήθος τη δική σου την πληγή,
την κουβαλάω, κι όταν βγεις απ’ το σκοτάδι
να μου θυμίσεις να σου δείξω την αυγή,
αυτή που μάτωσες και μ’ άφησες σημάδι..
Κοιμάσαι ξύπνιος κι είσαι πάντα μια… χαρά!
Τη φωνή μου έχει πάρει το αγέρι,
μα σου λέει την αλήθεια καθαρά,
ξύπνα! Και δες ποιος ακονίζει το μαχαίρι…
Ποιός ανοίγει τις πληγές μέσα στο στήθος
κι έχει γεμίσει με ρουφιάνους τη ζωή;
Ποιός ξεκλείδωσε την πόρτα μες το πλήθος
και κρυώνει κάθε βράδυ το παιδί;
Με λένε Παύλο και Θανάση και Σωτήρη,
με είπαν Νίκο και Αχμέτ και Μουσταφά,
είναι το αίμα μου σταγόνα στο ποτήρι
και ξεχείλισε στην πόρτα σου μπροστά..
Είμαι καπνός απ’ τα φουγάρα σας φτιαγμένος
και τραγουδάω κάθε βράδυ στις ψυχές,
έχω ένα όνειρο κι εδώ θα επιμένω,
δεν σας φοβάμαι και θα ανάψω τις φωτιές…
Με λένε Παύλο, είμαι εδώ
και έχω ακόμα ένα τραγούδι να σου πω…
Πήρα στο στήθος τη δική σου την πληγή,
την κουβαλάω, κι όταν βγεις απ’ το σκοτάδι
να μου θυμίσεις να σου δείξω την αυγή,
αυτή που μάτωσες και μ’ άφησες σημάδι..
Θα τραγουδήσω και θα γελάσω,
πάνω απ’ το όνειρο θα φύγω θα πετάξω
και θα φωνάζω: μη τους φοβάσαι,
το τραγούδι μου για πάντα να θυμάσαι..
Χρήστος Τσαντής
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 