Plus ça change, plus c’ est la meme*!
ή
Το «δίκαιο» του ισχυρού
Το ημερολόγιο έγραφε 6 Μαρτίου του 1951 όταν ο, τότε, Καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ δήλωνε κατά τη διάρκεια των διεθνών συνομιλιών για την ελάφρυνση του υπέρογκου χρέους της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Ο.Δ.Γ.):
«Ζητάμε από τους συνομιλητές μας να λάβουν υπόψη τους την οικονομική κατάσταση της Ο.Δ.Γ. και ιδιαίτερα το ό,τι, ενόσω το βάρος τους χρέους της αυξάνει, η οικονομία είναι σε ύφεση».
Και οι συνομιλητές του φαίνεται πως μέτρησαν στα σοβαρά αυτό το γεγονός και προχώρησαν σε μία συμφωνία, η οποία υπογράφηκε στις 27 Φεβρουαρίου του 1953, που προέβλεπε τη μείωση-διαγραφή των δανείων που είχε λάβει η Γερμανία στην περίοδο του μεσοπολέμου, σε ποσοστό ανώτερο του 50%, ενώ παράλληλα της προσφέρθηκε περίοδος χάριτος για την αποπληρωμή του χρέους της.
Η συμφωνία αυτή έδωσε την ανάσα που χρειαζόταν η οικονομία της Ο.Δ.Γ., καθώς περιείχε και μια σειρά από άλλες διευκολύνσεις, που επέτρεψαν στην χώρα να σταθεί ξανά στα πόδια της θέτοντας γερές βάσεις για την κατοπινή της οικονομική πρόοδο.
Το ζήτημα του διακανονισμού χρεών ανάμεσα σε Κράτη δεν είναι καινούργιο. Προβλέπεται από τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών αλλά και από επεξεργασίες διεθνών φορέων, τις οποίες υιοθέτησε ο Ο.Η.Ε.
Χαρακτηριστικά αναφέρουμε από το περίφημο άρθρο 103 του Καταστατικού Χάρτη του Οργανισμού αλλά και από το άρθρο 55:
«Σε περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ των υποχρεώσεων των μελών των Ηνωμένων Εθνών, που απορρέουν από την παρούσα Χάρτα, και των υποχρεώσεών τους βάσει οποιασδήποτε άλλης διεθνούς συμφωνίας, οι πρώτες υπερισχύουν».
(Τα κράτη δεσμεύονται)… να δώσουν προτεραιότητα στην άνοδο του επιπέδου ζωής, στην πλήρη απασχόληση και σε συνθήκες προόδου και ανάπτυξης στην οικονομική και κοινωνική ζωή».
Κι ακόμα, η Διάσκεψη του Ο.Η.Ε. για την Ανάπτυξη και το Εμπόριο επισημαίνει:
«Η υποχρέωση αποπληρωμής των χρεών ποτέ δεν θεωρήθηκε απόλυτη και πολλές φορές είτε οριοθετήθηκε είτε διεκυρινίστηκε»
Στην Ελλάδα, η ιστορία του χρέους έχει τις ρίζες της στην καταλήστευση και ερημοποίηση της χώρας, που έγινε κατά τη διάρκεια της γερμανική κατοχής.
Η μη καταβολή αποζημιώσεων-επανορθώσεων, η άρνηση επιστροφής του αναγκαστικού κατοχικού δανείου και η συμφορά που προκάλεσε στην Ελλάδα, αποτελούν παράγοντες που γέννησαν και εξέθρεψαν ένα χρέος, το οποίο εκτινάχθηκε στα χρόνια της χούντας του 1967-1974 (συγκεκριμένα, τετραπλασιάστηκε μέσα σε εκείνη την περίοδο).
Τα τελευταία χρόνια πάρθηκαν «μέτρα και μεταρρυθμίσεις» (!!), όπως η μείωση μισθών και συντάξεων, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η εξαγορά των φιλέτων του δημοσίου. Αυτά και άλλα, βαφτίστηκαν «μέτρα και μεταρρυθμίσεις», με γερμανική σφραγίδα και με την υπογραφή των κυβερνήσεων που προηγήθηκαν, οι οποίες στοχεύανε στη μείωση του χρέους, αλλά το αποτέλεσμα που πέτυχαν ήταν να το εκτινάξουν σε νέα απίστευτα ύψη (υπερβαίνει σήμερα τα 320 δις ευρώ).
Το κοινωνικό και οικονομικό αποτέλεσμα που πέτυχαν ήταν το να αγγίξει το 30% το ποσοστό των Ελλήνων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και πολλά ακόμα θλιβερά ρεκόρ, τα οποία έκαναν ακόμα και τους «Financial Times» να γράψουν το Ιανουάριο του 2015 ότι «για την αποπληρωμή του χρέους απαιτείται να λειτουργήσει η Ελλάδα ως μία οικονομία σκλάβος».
Ο κ. Σόιμπλε ξεχνά προφανώς την ιστορία της πατρίδας του, όταν δηλώνει ότι «οι εκλογές σε μια χώρα δεν αλλάζουν τίποτα» ή μήπως plus ça change, plus c’ est la meme*!
*¨Όσο περισσότερο αλλάζει, τόσο μένει το ίδιο…
©Χρήστος Τσαντής, Μάϊος 2015
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 