Η φύση, η γυναίκα, η μάνα.
«Το δένδρο υψώνεται πανέμορφο
και λουλουδιάζει και ευωδιάζει,
τα άνθη, τα φύλλα καμαρώνουμε
τις ρίζες ποιός τις λογαριάζει;»
Γ. Δροσίνης
Φιγούρες ιερές, μα παραμελημένες μέσα σε μια κοινότητα ανθρώπων που ακόμα δεν έχουν συνηδητοποιήσει από που έρχονται και για που τραβάνε.
«Η καρδιά της μητέρας είναι μια άβυσσος, στο βάθος της οποίας βρίσκεται πάντα η συγνώμη», γράφει ο Ονορέ Ντε Μπαλζάκ.
Θα μπορούσαμε να παρουσιάσουμε πλήθος από στοιχεία που δείχνουν την τραγική θέση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι μητέρες του κόσμου, καθώς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Θα μπορούσαμε για ώρα να απαριθμήσουμε τις συνέπειες από τον βιασμό της φύσης, την εμπορευματοποίηση εκδηλώσεων και παγκόσμιων γιορτασμών. Δεν θα το κάνουμε!
Νιώθουμε την ανάγκη και λέω «νιώθουμε», γιατί πιστεύω ακράδαντα πως αυτές οι γραμμές δεν απηχούν μόνο τις δικές μου σκέψεις, τα δικά μου συναισθήματα αυτή τη στιγμή.
«Ω μητέρα της ζωής γεννήτρα και τεχνήτρα», Κωστής Παλαμάς
Άλλοι σε κράζουν «Έλεος»,
«Ελπίδα» ο θλιμμένος.
«Βασίλισσα της εκκλησιάς»
σε κράζει η καμπάνα.
«Ελεημοσύνη» ο φτωχός,
«Νερό» ο διψασμένος,
μα η καρδιά μου Δέσποινα,
αυτή Σε κράζει ΜΑΝΑ.
Αχ. Παράσχος
Θέλουμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για Εκείνη, για τη φύση, για τη μάνα-γη, για τη Θεά της Ύπαρξης, όπως ο καθένας μπορεί να την αντιλαμβάνεται, για τις μανάδες των παιδιών όλου του κόσμου, με τον σεβασμό και την αγάπη, έτσι όπως μπορεί να την εκφράσει η ψυχή ενός παιδιού και η γλώσσα της Ποίησης. Ανόθευτα και αυθεντικά. Ίσως και αυτά να συμβάλουν…
«Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά.
Όπως και να σε πω, είσαι εσύ.
Εσύ, που μου μετάγγισες τη ζωή, εσύ που μου ζωγράφισες τη ζωή.
Και σ’ ευχαριστώ για κάθε της χρώμα:
για το πράσινο της ελπίδας και το γαλανό της γαλήνης,
για το πορφυρό της αγάπης και το κόκκινο της ζεστασιάς,
για το ροζ των ονείρων και το μοβ της γνώσης,
για το γκρίζο της θλίψης και για το λευκό της χαράς!»
Ν. Πιέρρου
Κείμενο και επιλογές: Ο Χρήστος και η Μαρία
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 