Υποτέλεια ή Αναθεώρηση Στρατηγικής;
«Η Ελλάδα είναι μέρος της ασταθούς περιοχής των Βαλκανίων, χώρα που παραδοσιακά είναι φιλική προς τη Ρωσία και πύλη για τους πρόσφυγες από τη Μεσόγειο» γράφει ο σχολιαστής της Deutsche Welle και αναρωτιέται: «Τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης θέλουν πραγματικά να οδηγήσουν μία τέτοια χώρα σε πλήρη απομόνωση με απρόβλεπτες γεωοπολιτικές επιπτώσεις;»
Πολλές αναλύσεις, που δεν έχουν στόχο τον επηρεασμό της κοινής γνώμης, στην Ελλάδα και στη Γερμανία υιοθετούν παρόμοιες σκέψεις και προβληματισμούς. Παράλληλα φέρνουν στο φως κι ένα ακόμη σημαντικό γεγονός. Ότι για πρώτη φορά έπειτα από αρκετά χρόνια εμφανίζεται η Ελλάδα στο διεθνές προσκήνιο σαν μια χώρα με τη δική της φωνή, με τη δική της θέση, η οποία δεν αποδέχεται άκριτα κάθε πρόταση των μηχανισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής ένωσης δεν έχει συνηθίσει στην αμφισβήτηση και στη διαπραγμάτευση. Έμαθε να συνδιαλέγεται με άλλους όρους!
Τα μνημόνια της καταστροφικής βεβαιότητας
Οι κυβερνήσεις της καταστροφικής μνημονιακής βεβαιότητας υιοθετούσαν τους Γερμανικούς ισχυρισμούς για το χρέος. Ακόμα και σήμερα το θεωρούν βιώσιμο! Είχαν ταύτιση απόψεων ως προς την εφαρμογή μιας πολιτικής λεηλασίας των μεσαίων και φτωχών στρωμάτων. Τα οικονομικά στοιχεία και αποτελέσματα όμως, μιλούν για μία απίστευτη αναδιανομή πλούτου σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας, χωρίς μείωση, αλλά αντίθετα με αύξηση του χρέους. Η ίδια περίοδος της καταστροφικής βεβαιότητας των μνημονίων το μόνο που κατάφεραν ήταν να οδηγήσουν σε δυσθεώρητα ύψη τον αριθμό των ανέργων, των αστέγων, των ανασφάλιστων, ενώ συρρικνώθηκε η, ήδη, αδύναμη και ανεπαρκής δημόσια κοινωνική πρόνοια, η υγεία, η παιδεία.
Τόσα χρόνια εξοντωτικής λιτότητας και οι ιθύνοντες δεν πέτυχαν ούτε καν μία επαρκή συνθήκη, που να επιτρέπει στην χώρα να κινείται σχετικά άνετα στον οικονομικό στίβο και να μην εξαρτάται από τις πιέσεις και τις επιδιώξεις κερδοσκοπικών ομίλων και οργανισμών.
Τα Μνημόνια απέτυχαν
5 χρόνια τώρα οι δήθεν μεταρρυθμιστές της Γερμανικής Ευρωζώνης, μαζί με τους εγχώριους υποστηρικτές τους, δεν μπόρεσαν να φτιάξουν ούτε καλύτερο φορολογικό σύστημα ούτε να αντιμετωπίσουν τη διαπλοκή. Δεν πέτυχαν ούτε σε έναν από τους στόχους που είχαν θέση δημόσια. Το χρέος ειδικά, για την αντιμετώπιση του οποίου υποτίθεται ότι εφαρμόστηκαν τα μνημόνια, εκτινάχθηκε σε ασύλληπτα μεγέθη.
Και τώρα, παρά το γεγονός ότι η χρεωκοπία αυτής της πολιτικής είναι ορατή στα μάτια ολόκληρου του κόσμου, επιμένουν!
Η επιμονή τους, αποδεικνύει πως ο στόχος τους δεν ήταν ούτε η αντιμετώπιση του χρέους ούτε και η μεταρρύθμιση του Κράτους, όπως δήθεν επαγγέλλονταν. Εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως ο στόχος είναι η θωράκιση της Γερμανικής κερδοφορίας μέσα στην κρίση και η μετατροπή της Ελλάδας σε μία επαρχία της Γερμανικής Ευρωζώνης.
Για αυτό και είναι τόσο μεγάλη η αντίδρασή τους, πρωτοφανής στα χρονικά για ένα ανεξάρτητο κράτος, απέναντι στην πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που ακολουθεί η νέα κυβέρνηση.
Τα προσωπεία έπεσαν
Η «δημοκρατικότητα» του ηγετικού πυρήνα της Ευρωζώνης σμπαραλιάστηκε μπροστά στα καμμένα πτώματα που προκάλεσαν οι «νεοσύστατες» ναζιστικές λεγεώνες, οι οποίες αναβιώνουν στην Εσθονία, στη Λετονία, στην Ουκρανία, με τις ευλογίες της Γερμανίας.
Έφτασε στο σημείο να καλεί την εκλεγμένη Ελληνική κυβέρνηση να «γράψει στα παλιά της τα παπούτσια» το πρόγραμμα της, για το οποίο πρόσφατα υπερψηφίστηκε από τον λαό και όλα δείχνουν ότι το ίδιο Διευθυντήριο καθοδηγεί ένα διεθνές σαμποτάζ σε βάρος της Ελληνικής οικονομίας, παραβιάζοντας ακόμα και τις συμφωνίες που έχει συνυπογράψει, με σκοπό να εξαναγκάσει την Ελλάδα στην αποδοχή της υποτέλειας. Γιατί ουσιαστικά γι’ αυτό πρόκειται.
Αναθεώρηση Επιλογών
Ρεαλισμός δεν σημαίνει αποδοχή τελεσιγράφων. Ούτε και άκριτη εφαρμογή νεοφιλελεύθερων συνταγών. Ρεαλισμός σημαίνει ευελιξία και πολυδιάστατη πολιτική. Αξιοποίηση όλων των εναλλακτικών επιλογών και δυνατοτήτων.
Η «βεβαιότητα» των νέων περικοπών σε συντάξεις και μισθούς, η «βεβαιότητα» των ιδιωτικοποιήσεων-ξεπούλημα, η «βεβαιότητα» της σταθεροποίησης της ανεργίας στο 30% (!!), αντικαταστάθηκε από την «αβέβαιη» διαπραγμάτευση. Κι αυτή η «αβεβαιότητα» είναι που άνοιξε μια χαραμάδα στην ελπίδα. Η αβεβαιότητα, που προκάλεσε ο λαός με τη ψήφο του, στους ισχυρούς της Ευρωζώνης.
Το Δημοψήφισμα που θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια
Ίσως να έχει φτάσει η ώρα να αναθεωρήσουμε ως κοινωνία τις προτεραιότητες που είχαμε θέσει, κατά πλειοψηφία, γύρω από τα ζητήματα της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Ίσως είναι η ώρα να ανοίξει πλατιά η συζήτηση για το ποιοι ωφελήθηκαν από αυτή τη συμμετοχή και ποιοι έχασαν.
Τί κέρδισε η Ελλάδα από τη συμμετοχή της, με τους δεδομένους όρους, και τί έχασε;
Γιατί είναι «αδιανόητο» το να προχωρήσει η χώρα, χωρίς να είναι δέσμια των εκβιασμών ενός νεοφιλελεύθερου Διευθυντηρίου;
Γιατί να μην αμφισβητήσει αυτό το πλαίσιο;
Ποιός φοβάται το άνοιγμα αυτής της συζήτησης, πλατιά στο λαό, μέσα και από τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος;
«Δεν μπορώ να ακούω μαθήματα από τους Ευρωπαίους ηγέτες, για τη χώρα μου», έλεγε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Ανδρέας Παπανδρέου στη σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Κάνες το 1995. «Αισθάνθηκα για την Ελλάδα πολύ ξένος σε αυτό το κλίμα. Είδα πράγματι το Διευθυντήριο να λειτουργεί... Τί είναι η Ενωμένη Ευρώπη; Ποιός την κυβερνάει; Τί ρόλο παίζουν οι εθνικές κυβερνήσεις;
Βρίσκω ότι πάμε σε ένα είδος συρρίκνωσης της εθνικής δύναμης αλλά όχι στο βωμό μιας συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας. Στο βωμό των κρίσεων και των συμφερόντων… Σας λέω ότι εδώ υπάρχει σαφές σχέδιο για τη μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων οι οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικά αποτελεσματικό ρόλο, αλλά θα υπόκεινται στις κατευθύνσεις που μας δίνει το Διευθυντήριο. Δεν λέω ότι θα φύγουμε από την Ένωση, αλλά θα δώσουμε μάχες… Ο λαός πρέπει να είναι σε εγρήγορση. Οι μάχες δεν είναι στο μέτωπο, είναι μέσα στην κοινωνία, μέσα στην οικονομική δομή…».
Σε τελική ανάλυση, υπάρχει άλλος, πιο αρμόδιος, για να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, εκτός από τον ίδιο το λαό;
©Χρήστος Τσαντής, Απρίλιος 2015
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 