Με χάρη της ρογδιάς σειόνταν οι κλάδοι,
άνθη γκρενά εξαίσια ταιριασμένα
απ΄ τη φύση, και γλυκοκελαηδημένα,
στραφτοκοπούσαν στής βροχής το χάδι.
—
Με τις σταλιές του δάκρυου, σμαράγδι
λάμπαν τα δυό ματάκια σου κλαμένα,
και τα χείλη σου ευώδααν ανθισμένα
κρινόφυλλα, πρωϊ – βράδυ.
—
Και στο γλυκό και κόκκινο σταφύλι,
του κοτσυφού αχούσε το κελάηδημα,
και γάργαρο νερό μακριά εθρύλει,
—
της ομορφιάς αγνό και θείο το λάλημα·
και στα λογγιά σπαράζοντας τ΄ αηδόνι,
στην πράσινη κορφή έπεφτε χιόνι.
—
Αριστομένης Λαγουβάρδος
από την ποιητική συλλογή
<< Στα απόκρυφα τοπία της μοναξιάς >>
