Με χάρη της ρογδιάς σειόνταν οι κλάδοι,

άνθη γκρενά εξαίσια ταιριασμένα

απ΄ τη φύση, και γλυκοκελαηδημένα,

στραφτοκοπούσαν στής βροχής το χάδι.

—

Με τις σταλιές του δάκρυου, σμαράγδι

λάμπαν τα δυό ματάκια σου κλαμένα,

και τα χείλη σου ευώδααν ανθισμένα

κρινόφυλλα, πρωϊ – βράδυ.

—

Και στο γλυκό και κόκκινο σταφύλι,

του κοτσυφού αχούσε το κελάηδημα,

και γάργαρο νερό μακριά εθρύλει,

—

της ομορφιάς αγνό και θείο το λάλημα·

και στα λογγιά σπαράζοντας τ΄ αηδόνι,

στην πράσινη κορφή έπεφτε χιόνι.

—

Αριστομένης Λαγουβάρδος

από την ποιητική συλλογή

<< Στα απόκρυφα τοπία της μοναξιάς >>