Ρατσιστική βία και εμπόριο κρατουμένων
στη χώρα της … «ελευθερίας»!
Γράφει ο Χρήστος Τσαντής
«Έχω ένα όνειρο…», έλεγε ο δολοφονημένος ηγέτης Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ στην ιστορική του ομιλία, «… ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σ’ ένα έθνος, όπου δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους αλλά από το χαρακτήρα τους». Κι αν το έθνος για το οποίο μιλούσε ήταν οι ΗΠΑ φαίνεται πως το όνειρο, μιας από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, θα χρειαστεί να περιμένει πολύ ακόμα.
Η χώρα της «ελευθερίας» συγκλονίζεται από απανωτά κρούσματα αστυνομικής-ρατσιστικής βίας και δολοφονίες ανθρώπων, που το μόνο τους έγκλημα είναι… το χρώμα του δέρματός τους! Ακολουθούν μαζικές διαδηλώσεις νέγρων και λευκών, που διαμαρτύρονται με πλακάτ και φέιγ-βολάν, για τα απανωτά κρούσματα ρατσιστικής βίας, ώσπου να δεχθούν τις λυσσασμένες επιθέσεις πάνοπλων αντρών-μισθοφόρων του στρατού και ενόπλων παρακρατικών, μελών νεοναζιστικών οργανώσεων, οι οποίοι συνδράμουν το στρατό και την αστυνομία στις επιθέσεις εναντίων των πολιτών.
Παρέμβαση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας
Στην ανακοίνωσή της η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, κι αφού οι διαδηλώσεις λαμβάνουν όλο και πιο μαζικό χαρακτήρα, ενώ εξαπλώνονται και σε άλλες χώρες όπως στην Βρετανία, αναφέρει τα εξής:
«Οι δολοφονίες στο Φέργκιουσον και σε άλλες πόλεις, καθώς και η απαλλαγή των ενόχων, έχουν φέρει στο προσκήνιο το πρόβλημα του ρατσισμού στις ΗΠΑ και σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Οι θηριωδίες που έγιναν από μέλη της αστυνομίας των ΗΠΑ αντανακλά τη βαθιά ριζωμένη φυλετική και ταξική αδικία στη χώρα. Η αδικία αυτή παίρνει πιο άγριες μορφές εναντίον Αφροαμερικανών και άλλων έγχρωμων κοινοτήτων…».
Ορισμένα στοιχεία για τα κρούσματα ρατσιστικής βίας στις ΗΠΑ
Σύμφωνα με στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας το 86% των ανθρώπων που σταματά η αστυνομία, καθημερινά για έλεγχο, «κατά σύμπτωση» είναι Αφροαμερικανοί! Στις συλλήψεις πολιτών το ποσοστό των Αφροαμερικανών ξεπερνά το 95%. Τα στοιχεία αποτυπώνουν την ρατσιστική δράση της αστυνομίας στο Φέργκιουσον, αλλά αντίστοιχη είναι η στατιστική της αστυνομικής αυθαιρεσίας και στις υπόλοιπες αμερικανικές πόλεις και πολιτείες.
Μία έρευνα του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ αποκάλυψε ότι οι λευκοί κάτοικοι της χώρας εκπαιδεύονται από μικρή ηλικία να θεωρούν δείγμα ενοχής για έναν πολίτη το χρώμα του δέρματος του κι έτσι να αντιμετωπίζουν με μεγάλη αρνητικότητα όλους όσους έχουν σκούρα επιδερμίδα στις αίθουσες των δικαστηρίων σαν ένορκοι. Έτσι δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη η σωρεία αθωωτικών αποφάσεων για τους δολοφόνους επίορκους αστυνομικούς.
Άλλα έγκυρα ιδρύματα στις ΗΠΑ ανέφεραν ότι κάθε 28 ώρες ένας Αφροαμερικανός πέφτει νεκρός από τα πυρά αστυνομικών ή ειδικών σωμάτων ασφαλείας.
Η Κού Κλούξ Κλαν κάνει δυναμική επανεμφάνιση με εμετικές ανακοινώσεις κι εράνους για την ενίσχυση των συγκεκριμένων αστυνομικών, ενώ την ίδια στιγμή πληθαίνουν οι φωνές και μέσα στο Κογκρέσο που καταγγέλλουν την υπερβολική χρήση βίας και την στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας.
Οι περισσότερες δολοφονίες έχουν γίνει απέναντι σε άοπλους ανθρώπους, χωρίς να υπάρχει λόγος να βγει το πιστόλι από τη θήκη του, ενώ πολλά κρούσματα με ξυλοδαρμούς και ρατσιστική βία από αστυνομικούς έχουν καταγραφεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το διαδίκτυο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην δολοφονία του Χάμιλτον, ενός άνδρα με προβλήματα ψυχικής υγείας που το έγκλημά του ήταν ότι το χρώμα του δέρματός του ήταν σκούρο, καθώς και το ότι κοιμόταν σε ένα πάρκο, σοκάρει η είδηση ότι ο αστυνομικός τον πυροβόλησε με απίστευτη μανία 14 φορές! Ο Χάμιλτον φυσικά ήταν άοπλος!
Σε άλλες περιπτώσεις τα θύματα είναι ανήλικα παιδιά, όπως στο Κλίβελαντ, όπου ένας αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε ένα αγόρι 12 χρονών, που έπαιζε με ένα ψεύτικο πιστολάκι σε μία παιδική χαρά.
Η διαίρεση μιας κοινωνίας
Οι μαύροι πολίτες των ΗΠΑ, που αποτελούν το 12,6% του πληθυσμού, βλέπουν το 25% από αυτούς να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τους λευκούς είναι το 12%. Όπως ανέφερε το Pew Research Center τεράστιες είναι και οι εισοδηματικές ανισότητες με το ετήσιο εισόδημα ενός «λευκού» νοικοκυριού να ξεπερνά κατά 27.000 δολάρια το ετήσιο εισόδημα ενός «μαύρου», σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύτηκαν το 2011.
Το εμπόριο κρατουμένων
«Είναι αλήθεια ότι ο νόμος δεν μπορεί να αναγκάσει έναν άνθρωπο να με αγαπήσει, αλλά μπορεί να τον εμποδίσει να με λυντσάρει και αυτό είναι αρκετά σημαντικό», έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, μα φαίνεται πως ο νόμος στις ΗΠΑ δεν κινείται σε αυτή την τροχιά.
Ταυτόχρονα με τις εισοδηματικές-ταξικές διαφορές μια διαφορετική κερδοφόρα επιχείρηση ανθεί στις ΗΠΑ κι αυτή δεν είναι άλλη από το εμπόριο κρατουμένων!
Η ιδιωτικοποίηση του αμερικανικού σωφρονιστικού συστήματος στο όνομα της αποσυμφόρησης και της απαλλαγής του κράτους από… «περιττά οικονομικά βάρη», οδήγησε στην δημιουργία μεγάλων εταιρειών που εμπορεύονται κρατούμενους. Όσο περισσότερους φυλακισμένους έχουν τόσο περισσότερα είναι και τα κονδύλια που μπορούν να εισπράξουν από τις αμερικανικές πολιτείες και το κράτος, που κατά τα άλλα ήθελε να μειώσει τις δαπάνες του!
Έτσι αποκαλύφθηκαν περιπτώσεις δικαστών που χρηματίζονταν από ιδιωτικές «σωφρονιστικές» εταιρείες για να καταδικάζουν συλλήβδην ανθρώπους και να τους στέλνουν στις ιδιωτικές τους φυλακές, κατά πλειοψηφία-φυσικά-ανθρώπους που έχουν σκούρο χρώμα δέρματος.
Σύμφωνα με πρόσφατα στοχεία της Διεθνούς Αμνηστίας, στις ΗΠΑ σήμερα κρατούνται φυλακισμένοι πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι (συγκεκριμένα 2.019.234) και αναλογία 715 κρατούμενους ανά 100.000 κατοίκους. Το στοιχείο αυτό μας δίνει τον μεγαλύτερο αριθμό φυλακισμένων σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ παράλληλα δίνει στις ΗΠΑ την πρώτη θέση όσο αφορά το ποσοστό φυλακισμένων ανά κάτοικο.
Σύμφωνα ακόμα με στοιχεία διεθνών εγκληματολόγων και κοινωνιολόγων, ο πληθυσμός των φυλακισμένων στις ΗΠΑ εκτινάχθηκε απότομα μετά το 1970. Το ποσοστό φυλάκισης ανά 100.000 κατοίκους ήταν 175 το 1970, για να γίνει 313 το 1985, φτάνοντας τους 645 το 1997 και ξεπερνώντας τους 700 μετά από το 2006. Σήμερα είδαμε ότι φτάνει τους 715.
Έκθεση του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ για τους φυλακισμένους
Το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ σε παλαιότερη έκθεσή του αναφέρει ότι 5,6 εκατομμύρια ενήλικοι είχαν εκτίσει ποινή φυλάκισης στις ΗΠΑ το 2001, ενώ ο ίδιος αριθμός έφτασε τα 7 εκατομμύρια μέσα σε μόλις 6 χρόνια, το 2007. Το ποσοστό των ενήλικων πολιτών που ήταν φυλακισμένοι στις ΗΠΑ, σε σχέση με το σύνολο του ενήλικου πληθυσμού, ήταν 1,3% το 1974, 1,8% το 1991, 2,7% το 2001, για να φτάσει το 3,2%, δηλαδή ένας στους 32 ενηλίκους, το 2006.
Οι ίδιες πηγές σημειώνουν πως το 2001 το 64% των φυλακισμένων στις ΗΠΑ άνηκε σε φυλετικές και εθνικές μειονότητες, ενώ το 2006 οι μαύροι έγκλειστοι αποτελούν το 38% των καταδικασμένων, έναντι 34% των λευκών και 21% των ανθρώπων με ισπανική καταγωγή.
Οι αντιδράσεις
«Η ελευθερία δεν δίνεται εθελοντικά από τον καταπιεστή. Πρέπει να κατακτηθεί από τον καταπιεζόμενο», έλεγε προφητικά ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.
Ίσως αυτό το αίσθημα οργής και αγανάκτησης για τη συνεχιζόμενη αδικία και τη ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους που έχουν διαφορετικό χρώμα στο δέρμα τους, να οδήγησε πρόσφατα κινηματογραφιστές του Χόλυγουντ να γυρίσουν μια σειρά από ταινίες με θέμα τα ρατσιστική βία, από παλιά μέχρι σήμερα. Ακόμα και στα φιλμ διαφαίνεται η σύγκρουση ανάμεσα στην τάση της διεκδίκησης της ελευθερίας και του αγώνα και στην τάση της «φρόνιμης» συμπεριφοράς που θα φέρει τη δικαίωση με τον καιρό.
Αίσθηση προκαλούν οι εμφανίσεις μελών του ΝΒΑ σε αγώνες με περιβραχιόνια, φανέλες και δηλώσεις που εγκαλούν την αμερικανική κυβέρνηση ώστε να πάρει μέτρα για τον τερματισμό της ρατσιστικής βίας. Αίσθηση προκαλούν και οι διαμαρτυρίες, συχνά-πυκνά, με μαζικούς όρους στους δρόμους των αμερικανικών μεγαλουπόλεων.
Οι πόρτες ασφαλείας, το κλειδαμπάρωμα, τα σώματα ασφαλείας και οι παρακρατικοί οπλισμένοι φασίστες που στέκονται πλάι στον στρατό και στην αστυνομία, καθώς χτυπούν βάναυσα παιδιά και γυναίκες, άοπλους άνδρες που διαμαρτύρονται έπειτα από μία ακόμη δολοφονία ενός ανθρώπου με μαύρο χρώμα στην επιδερμίδα του, δεν πρόκειται να εμποδίσουν την αφύπνιση του κινήματος για τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια.
Η χώρα της «ελευθερίας» μετά την 11η Σεπτέμβρη οδηγήθηκε σε έναν αυταρχικό παροξυσμό, που επέτρεψε την αύξηση των κρουσμάτων της ρατσιστικής βίας και την ασυδοσία των στρατιωτικοποιημένων σωμάτων ασφαλείας. Αυτή η πολιτική, την οποία δεν άγγιξε ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος των ΗΠΑ απογοητεύοντας τους συμπατριώτες του, μπορεί να εμποδιστεί μέσα από τη αφύπνιση της δημοκρατικής συνείδησης στη χώρα. Κάτι που μοιάζει, αλλά ποτέ δεν είναι, ακατόρθωτο. Το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ θα φλογίζει τις καρδιές των αδικημένων του κόσμου, μέχρι που να υλοποιηθεί.
©Χρήστος Τσαντής 2015
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 