Οι ρωγμές στον κήπο της ζωής

Λίγα λόγια με αφορμή τον κινέζικο μύθο

Γράφει ο Χρήστος Τσαντής

Ο Κινέζικος μύθος του ραγισμένου δοχείου μας υπενθυμίζει πως, πάνω απ’ όλα, εμείς είμαστε αυτοί που μεταφέρουμε το πολύτιμο νερό της ζωής. Εμείς είμαστε οι αγωγοί, τα δοχεία του παραμυθιού κι η γριά-σοφία η αρετή να διακρίνουμε, να γονιμοποιήσουμε τη συσσωρευμένη γνώση και να την αξιοποιήσουμε σε κάθε μας βήμα με τρόπο δημιουργικό.

Ένα ερμητικά κλειστό δωμάτιο δεν μπορεί να αφήσει ούτε μια χαραμάδα από φως να περάσει μέσα, στο εσωτερικό του. Η ρωγμή, που τόσο φοβόμαστε, είναι μια μικρή χαραμάδα στο φως, που με τον καιρό του, μέρα με την ημέρα καταλαμβάνει όλο και πιο πολύ χώρο. Τα σημάδια της στη διαδρομή μας μπορούν να αποτελέσουν σινιάλο. Μπορούν να μας διδάξουν πως τίποτα δεν πάει χαμένο. Αρκεί να γίνουμε ικανοί, να αγαπήσουμε τη ζωή, να την ποτίσουμε με τους πιο όμορφους χυμούς που διαθέτουμε.

Σε κάθε περίπτωση εμείς, παίρνοντας την ευθύνη, ανακατασκευάζουμε τα δοχεία. Μαθαίνουμε να φυτεύουμε τα λουλούδια στον κήπο της ψυχής μας. Εκεί οι μπόρες κι οι καταιγίδες μετατρέπονται από τρομακτικά γεγονότα σε πολύτιμους συμμάχους.

Η περηφάνια κι η ντροπή, σιαμαίες αδελφές της προσδοκίας, σαν το δίδυμο της ελπίδας και του φόβου, μας παίρνουν απ’ το χέρι καθώς επικοινωνούμε ο ένας με τον άλλον. Ποτίζονται από τα μικρά μας χρόνια, γίνονται δέντρα και ριζώνουν βαθιά, έτσι που δείχνουν, με τον καιρό, ακλόνητα. Μαθαίνουμε τα προκαθορισμένα δρομολόγια, ταΐζουμε τις προσδοκίες και άλλοτε χανόμαστε μαζί τους. Μόνο που συμβαίνει συχνά, αυτές ακριβώς οι διαδρομές να έχουν χαραχτεί πάνω σε χάρτες που τους βρήκαμε έτοιμους. Οι πυξίδες μας ακολουθούν τους νόμους της εποχής και δεν ευνοούν την έρευνα και τον πειραματισμό.

Μα, τί μπορεί να διδάξει ένα δοχείο χωρίς ρωγμές; Και τί πάει να πει αδυναμία; Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, πως προσδιορίζει κανείς τη δύναμη;

Το νερό μας μοιάζει να στερεύει από τη φύση του. Εξαντλείται αλλά αν δει κανείς προσεκτικά, θα διαπιστώσει ότι κάθε σταγόνα που ποτίζει το χώμα αποκτά μια καινούργια ποιότητα. Ενώνεται με τη γη. Έτσι αντλείς και τροφοδοτείς ταυτόχρονα. Κάθε σταγόνα που ποτίζει το χώμα ζει κι αναπαράγεται μέσα στα κύτταρα εκατομμυρίων λουλουδιών. Πετάει μαζί με τους άλλους σπόρους στον άνεμο και ταξιδεύει τόσο μακριά, όπου δεν μπορεί εύκολα να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Είναι αιώνες γαντζωμένος σε κανόνες και κώδικες, σε φόρμες συμπεριφοράς και συνήθειες, που δυσκολεύεται να δει καθαρά. Ξέρει να κάνει υπολογισμούς, να μετράει, να συλλέγει πληροφορίες και υλικό, αλλά αργεί να νιώσει τη σταγόνα που πέφτει στο χώμα απ’ το δικό του ραγισμένο δοχείο. Αργεί, και κάποιες φορές δεν το κάνει ποτέ όσο ζει, να αποδεχτεί το δικό του δοχείο, τον ίδιο του τον εαυτό…

Η γριά-σοφία του μύθου ένιωσε το δοχείο που αδειάζει κι είδε πως θα μπορούσε έτσι να μεταμορφώσει το τοπίο της δικής της διαδρομής. Να το μετατρέψει σε έναν ολάνθιστο κήπο. Γιατί ένα δοχείο που έχει ρωγμές μπορεί να ποτίσει λουλούδια καθώς περπατάς… κι αυτή είναι μια αλήθεια που μοιάζει αντιφατική για τον σύγχρονο άνθρωπο!

©Χρήστος Τσαντής