«ΚΑΣΣΙΟΣ …ούτε πέτρινος πύργος, ούτε τοίχοι μπρούτζινοι, ούτε πνιγηρό μπουντρούμι, ούτε σίδερα βαριά μπορούν να περιορίσουν της ψυχής τη δύναμη. Η ζωή, όταν την τρων αυτές οι κοσμικές αμπάρες, έχει τη δύναμη πάντα να λυτρωθεί. Αν ξέρω τούτο εγώ, ας το ξέρουν κι όλοι οι άνθρωποι, πως όσο μέρος τυραννίας εγώ ‘μαι φορτωμένος, μπορώ όταν θέλω να τ’ αποτινάξω… […]

Τότε γιατί ’ναι τύραννος ο Καίσαρας; Ο δόλιος, γνωρίζω πως δεν θα ήταν λύκος αν δεν έβλεπε πως είναι πρόβατα οι Ρωμαίοι. Δε θα ήταν λιοντάρι αν οι Ρωμαίοι δεν ήταν λάφια. Όσοι βιάζονται ν’ ανάψουν μια φωτιά μεγάλη αρχίζουν με λίγα άχυρα…«
Σαίξπηρ, «Ιούλιος Καίσαρας», μετάφραση : Βασίλης Ρώτας, Βούλα Δαμιανάκου.

Γράφει ο Χρήστος Τσαντής

Το πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας πριν απο χρόνια είχε τίτλο «Η νεολαία έχει αγκάθια… Γι’ αυτό και δεν καταπίνεται!». Δικαιώνεται με καποια καθυστέρηση, δικαιώνεται όμως. Μια ολόκληρη κοινωνία δείχνει ζαλισμένη και ανίκανη να κατανοήσει, ακόμα κι έπειτα από τόσα χρόνια μέτρων και ρυθμίσεων, πάντα… «για το καλό μας»!

«Σε μια σκηνή της πιο ανθρώπινης ταινίας του Αντρέι Βάιντα, με τίτλο «Η θυσία του Κόρτσακ», ο Γιάνους Κόρτσακ (φιλολογικό ψευδώνυμο του μεγάλου παιδαγωγού Χένρικ Γκόλντσμιτ), ένας βαθιά ανθρώπινος κινηματογραφικός ήρωας, ακούει να του θυμίζουν τις φρίκες των πολέμων που έζησε η πολυβασανισμένη γενιά του. Θυμάται, φυσικά, όλες εκείνες τις φρικαλεότητες και τις αποστρέφεται βαθύτατα, αποκηρύσσοντάς τις ως πράξεις απανθρωπιάς που αξίζουν μόνο αποστροφή και δεν μπορεί κανείς παρά να τις αποκηρύσσει. Κι όμως, αυτό που θυμάται πιο ζωντανά και με τη μεγαλύτερη φρίκη, είναι ένας μεθυσμένος να κλωτσάει ένα παιδί», γράφει  ο Μπάουμαν στη «Ρευστή Αγάπη».

Ο αγώνας του Νίκου Ρωμανού, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις πολιτικές και ιδεολογικές του αφετηρίες, μοιάζει με σειρήνα συναγερμού. Σαν φωνή που κραυγάζει μέχρι τα πέρατα του κόσμου: «Ως εδώ»! 

Σελίδες επί σελίδων θα χρειαζόμασταν για να καταγράψουμε τα περιστατικά καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων στη χώρα μας, τα ποσοστά διαφθοράς γύρω απ’ όλους τους πυρήνες που σχετίζονται με τη κεντρική εξουσία. Πολλά από αυτά αναφέρονται πλέον και σε εκθέσεις διεθνών οργανισμών, όμως, πάνω απ’ όλα, καταγράφονται στη συστηματική αφαίρεση του δικαιώματος στην αξιοπρεπή εργασία με δικαιώματα, στην διάλυση κάθε δομής κοινωνικής πρόνοιας, στην κατακόρυφη αύξηση της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας.

Δεν είναι περίεργο;

Μια κυβέρνηση που δέχεται εντολές με email από το εξωτερικό για να ψηφίσει ή να τροποποιήσει νόμους που αφορούν τη ζωή μας, στέλνει τα ΜΑΤ να χτυπάνε ανυπεράσπιστους ανθρώπους πάνω στα καροτσάκια τους.

Είναι γνωστή η απέχθεια πολλών στελεχών του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος για τις δημοκρατικές κατακτήσεις, οι κρυφές και φανερές σχέσεις με πρόσωπα και καταστάσεις του χουντικού παρελθόντος, με διακηρυγμένες ρατσιστικές απόψεις και συμπεριφορές. Το σημαντικό όμως εδώ, είναι ότι δεν πρόκειται για μία δράκα γραφικών αλλά για τους ανθρώπους που κρατούν το τιμόνι αυτής της χώρας, οι οποίοι όταν θέλουν να εξωθήσουν τα πράγματα στα άκρα δεν διστάζουν να οδηγήσουν ακόμη και στο θάνατο, με τη στάση τους, έναν νέο άνθρωπο.

Ο Βιασμός της δημοκρατίας, πάντα, επιχειρήθηκε στο όνομα της… «σωτηρίας» της χώρας και ιστορικά επιβεβαιώνεται ότι η συστημική απάντηση στην κρίση είναι η αφυδάτωση της δημοκρατίας, η υπονόμευση των πολιτικών δικαιωμάτων, το «ανέβασμα» στην εξουσία διαφόρων φασιστικών ή ημιφασιστικών καθεστώτων.

«Οι μεγάλες αλήθειες» λέει ο Βάρναλης στο «Ημερολόγιο της Πηνελόπης», «βγαίνουν απ’ τα μεγάλα συμβάντα. Κι η μεγαλύτερη αλήθεια : δεν υπάρχει λευτεριά χωρίς τρόμο κι αλυσίδες…».

Υπάρχουν άρθρα και αναλύσεις στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα που μας πληροφορούν ότι οι κυβερνητικές κινήσεις, ανάμεσά τους και η στάση της κυβέρνησης απέναντι στον Νίκο Ρωμανό, είναι μέρος ενός γενικότερου σχεδίου πρόκλησης αναταραχής, ενός σκηνικού βίας, μέσα από το οποίο επιδιώκει το κυβερνητικό επιτελείο – και με την «ευγενή» υποστήριξη αρκετών μέσων ενημέρωσης – να αλλάξει την πολιτική ατζέντα, μετατοπίζοντάς την στο πεδίο «νόμος και τάξη». Σ’ αυτό το πεδίο έχουν κερδηθεί αρκετές εκλογικές μάχες σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι αυτό το γνωρίζουν όλοι.

Οι… «σωτήρες» της χώρας δηλαδή, ποντάρουν… στο χάος;

Θεωρούν, ίσως, ότι μόνο σε μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό είναι πιθανό να ξεχαστεί, για λίγο, ο βασανισμένος άνθρωπος και να παραμείνει φοβισμένος, παθητικός, αμέτοχος. Δεν είναι αυτό σημάδι παρακμής, πλήρους αποτυχίας και εμμονής με την καρέκλα της εξουσίας. Και για πόσο ακόμα μπορεί να ανεχτεί ο λαός την παραμονή αυτής της ομάδας στα κυβερνητικά έδρανα;

«Το ελεύθερο πλήθος καθοδηγείται περισσότερο από την ελπίδα, παρά από το φόβο, ενώ το υποταγμένο, περισσότερο από το φόβο, παρά από την ελπίδα.
Το πρώτο επιχειρεί να δημιουργήσει κάτι μέσα από τη ζωή του.
Το δεύτερο περιορίζεται να αποφύγει το θάνατο.
Το ένα επιχειρεί να ζήσει σύμφωνα με τις δικές του φιλοδοξίες.
Το άλλο υπακούει στον εξαναγκασμό του κατακτητή.
Αυτό είναι που εκφράζουμε, όταν λέμε ότι το δεύτερο έχει υπαχθεί σε καθεστώς υποδούλωσης, ενώ το πρώτο είναι ελεύθερο», γράφει ο Σπινόζα.

Πριν από μερικά χρόνια ξέσπασε μία απεργία, μεγάλη σε διάρκεια και συμμετοχή, σε ένα εργοστάσιο. Οι εργαζόμενοι σ’ αυτό ήταν στην πλειοψηφία τους νέοι άνθρωποι κι αυτό που τους κινητοποίησε και τους έδωσε τη δύναμη, για να οργανώσουν για πρώτη φορά στη ζωή τους απεργία, δεν ήταν η μείωση των μισθών ή η αφαίρεση άλλων δικαιωμάτων. Ήταν η προσβολή της αξιοπρέπειάς τους. Ο υπεύθυνος της εταιρείας τους έδινε εντολές να μαζεύουν… τ’ αποτσίγαρα από τον προαύλιο χώρο του εργοστασίου. Τους μιλούσε υποτιμητικά και τους ειρωνευόταν. Τους φερόταν απαξιωτικά και στοχοποιούσε όποιον είχε το σθένος να σηκώσει το ανάστημά του και να διαμαρτυρηθεί. Η απεργία κράτησε μήνες και τελικά κατάφεραν να κερδίσουν το σεβασμό και τη χαμένη τους αξιοπρέπεια.

Μπορείς να αφαιρέσεις δικαιώματα και κατακτήσεις. Μπορείς να πετσοκόψεις μισθούς και συντάξεις. Υπάρχει όμως ένα όριο, το οποίο, εδώ και καιρό, έχει ξεπεραστεί.

Η απάντηση στο φόβο δεν μπορεί να δοθεί από τους καναπάδες παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων. «Το ελεύθερο πλήθος« έχει τη δύναμη, να υπερβεί τις δυσκολίες και τα εμπόδια και να βγει στο προσκήνιο. Να μιλήσει δυνατά και να διεκδικήσει όλα όσα σήμερα του στερούν και πάνω απ’ όλα τη χαμένη του αξιοπρέπεια.

Η έκκληση του Νίκου Καζαντζάκη, από την «Αναφορά στον Γκρέκο», μοιάζει να γράφτηκε πριν από λίγες ώρες:

«Δεν είσαι εσύ πρόβατο, είσαι άνθρωπος. Άνθρωπος πάει να πει ένα πράμα που δεν είναι βολεμένο και φωνάζει, φώναζε…».