Η ζωή σ’ ένα μοναστήρι, σ’ ένα βαπόρι, σ’ ένα κλειστό, απομωνομένο χώρο μπορεί να γίνει αληθινά αβαστάχτη αν δεν είσαι κυριευμένος από ένα μεγάλο πάθος. Ή αν, ξεπερνώντας κάθε πάθος, δε φτάσεις στην ανώτατη γαλήνη που είχε ο τυφλός που είδα χτες στη Σαγκάη. Καθόταν μέσα σ’ ένα κινέζικο καφενείο βρωμερό, όλο θόρυβο, κι όλοι μέσα εκεί μάλωναν ή ψειρίζουνταν ή παζάρευαν. Και μονάχα αυτός ο τυφλός καθόταν κουρελής, ξυπόλητος, με το κεφάλι ορθό, κι έλαμπε εκστατικό το πρόσωπό του, σα να περνούσαν από πάνω του αόρατα, καθαρότατα ανοιξιάτικα πνεύματα. Αν δεν έχεις ένα σφοδρό πάθος ή αν δεν έχεις νικήσει όλα τα πάθη, περιορισμένος σ’ ένα κλειστό χώρο, είσαι χαμένος.
Από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Ταξιδεύοντας. Ιαπωνία-Κίνα»
