Στις άγονες γραμμές και στων μαχών σου τα πεδία,

στις φωτεινές επιγραφές και στων ματιών σου τα βιβλία,

ξεφύλλισα, διάβασα-μετρώντας-και τη δική μου ιστορία.

Μια χούφτα κύματα που ξεγλιστρήσαν απ’ τα χέρια,

σμήνη, τα διαβατάρικα πουλιά, έγιναν περιστέρια.

Χάνονται μες τη θάλασσα… μμ! θα τα οδηγούν τ’ αστέρια!

Είναι οι ρότες μας στην ίδια διαδρομή,

σαν γαΐτες που αρμενίζουνε τα βράδια,

όταν η νύχτα είναι μέσα στη ψυχή,

όταν τα όνειρα βουλιάζουν στα σκοτάδια.

Τραμπαλίζονται… σαν το εκκρεμές του κόσμου,

του ταξιδιού ο μπούσουλας ήταν πάντα δικός μου,

μας παρασέρνει ο άνεμος… κράτα γερά τιμόνι!

Εσύ, η υφάντρα της ζωής, εσύ και το στημόνι.

Χρήστος Τσαντής

christostsantis.com