…Μην αφήσεις τα κύματα της θάλασσας να μας χωρίσουν
και τα χρόνια που πέρασες μαζί μας να γίνουν ανάμνηση.
Σαν πνεύμα περπάτησες ανάμεσά μας
κι ο ίσκιος σου φως στα πρόσωπά μας.
Σε αγαπήσαμε πολύ.
Μα η αγάπη μας ήταν αγάπη άφωνη, καλυμμένη με πέπλα.
Όμως τώρα σου φωνάζει δυνατά
και στέκει αποκαλυμμένη μπροστά σου.
Κι όπως πάντα, δεν γνωρίζει η αγάπη το βάθος της
παρά μόνο στην ώρα του χωρισμού…
…Όταν η αγάπη σε καλέσει, ακολούθησέ την,
αν και τα μονοπάτια της είναι δύσβατα κι απότομα.
Κι όταν οι φτερούγες της σε τυλίξουν, παραδόσου σ’ αυτήν,
αν και το ξίφος που κρύβουν μέσα τους μπορεί να σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει πίστεψέ την,
αν και η φωνή της μπορεί να σαρώσει τα όνειρά σου,
όπως ο βοριάς σαρώνει το περιβόλι.
Γιατί ακόμα κι όταν η αγάπη σε στεφανώνει,
σε καρφώνει στο σταυρό.
Ακόμα κι όταν σε βοηθάει να φουντώσεις,
σε κλαδεύει.
Ακόμα κι όταν φτάνει στην κορφή σου
και χαϊδεύει τα τρυφερά σου κλαδάκια που τρεμουλιάζουν στον ήλιο,
κατεβαίνει στις ρίζες σου και τις τραντάζει μέχρι βαθιά στο χώμα.
Η αγάπη σε στοιβάζει πάνω της σαν θημωνιά.
Κι αφού σε τινάξει για να σε γυμνώσει
και σε λιχνίσει για να βγάλει από πάνω σου το φλούδι
και σε αλέσει για να γίνεις κατάλευκος
και σε ζυμώσει μέχρι να μαλακώσεις,
σε παραδίδει στην ιερή φωτιά της,
να γίνεις άρτος ιερός για το ιερό γεύμα του θεού.
Όλα αυτά η αγάπη τα κάνει για να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου
και μέσα από αυτή τη γνώση να γίνεις ένα κομμάτι της καρδιάς της Ζωής.
Αν όμως, μέσα στο φόβο σου, ψάχνεις μες την αγάπη μονάχα ηρεμία και χαρά,
τότε σκέπασε καλύτερα τη γύμνια σου και βγες απ’ το αλώνι της,
για να μπεις σ’ έναν κόσμο δίχως εποχές,
όπου θα γελάς αλλά όχι με όλο σου το γέλιο
και θα κλαίς αλλά όχι με όλα σου τα δάκρυα.
Η αγάπη δε δίνει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό της
και δεν παίρνει από πουθενά, παρά μόνο από τον εαυτό της.
Η αγάπη δεν θέλει να κατέχει και δε θέλει να κατέχεται,
γιατί στην αγάπη η αγάπη είναι αρκετή…
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 