T. S. Szasz
Στην κοινωνία μας υπάρχουν δύο ετικέτες που μπορούν να φορεθούν στους ανθρώπους παρά τη θέληση τους: το έγκλημα και η ψυχοπάθεια. Οι δύο αυτές κατηγορίες δεν είναι σαν εκείνες στις οποίες αν θέλει να ανήκει κανείς πρέπει να το ζητήσει, ή αν δεν θέλει, μπορεί να το αρνηθεί. Κι είναι αλήθεια πως το ποσοστό εγκληματικότητας και ψυχοπάθειας είναι πολύ υψηλό στις κατώτερες τάξεις και πολύ χαμηλό στις ανώτερες. Υπάρχει ένα κοινωνικό ρητό που λέει: όποιος κλέβει πέντε δολάρια είναι κλέφτης, αλλά όποιος κλέβει πέντε εκατομμύρια είναι επιχειρηματίας. Και ο λόγος είναι ευνόητος: είναι πολύ πιο εύκολο να στριμώξεις τον λωποδυτάκο παρά τον ισχυρό επιχειρηματία.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις ανθρώπινες εκείνες περιπτώσεις που ονομάζουμε ψυχοπάθειες. Το ίδιο πρόβλημα που στέλνει την κυρία Ρένο στο ψυχιατρείο, η φτώχεια, θα τη στείλει πιθανότητα στο κρατικό ψυχιατρείο. Όταν ο χασάπης, ο ψωμάς, ο κηροπλάστης, πιστεύει οτι τον καταδιώκουν οι κομμουνιστές, τον στέλνουν στο ψυχιατρείο. Όταν ο υπουργός άμυνας πιστεύει το ίδιο πράγμα ποιος θα πάει να τον συλλάβει; Τα παραδείγματα αυτά δείχνουν πως η ψυχιατρική διάγνωση για έναν άνθρωπο υποδηλώνει καταπίεση. Αλλά πως να μπορέσει ο αδύναμος να καταπιέσει τον δυνατό;
(από το «T. S. Szasz-R. D. Laing Δύο δοκίμια για τη Ψυχιατρική Καταπίεση», μετάφραση Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου).
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 