Μαθήματα παραδίδει η Κύπρος για άλλη μια φορά. Σε λαούς, κοινοβούλια, θεσμούς. Ένα νησί που βιώνει την Τουρκική κατοχή και παραμένει πεδίο οξύτατων γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων και ανταγωνισμών. Μια χώρα, μόλις 840.000 κατοίκων, αψήφησε πάλι τους ωμούς εκβιασμούς, τις απειλές μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Όμως το μάθημα που μας προσφέρει έχει μία ιδιαίτερη σημασία αυτήν τη φορά.
Η Κύπρος ταρακούνησε τον κόσμο πριν μερικά χρόνια καταψηφίζοντας το Σχέδιο Ανάν. Ακύρωσε, όπως η ίδια η πράξη απέδειξε, τις προφητείες περί του τέλους της έτσι και δεν συμμορφωνόταν με τις επιδιώξεις των ισχυρών. Τότε όμως υπήρχε στη θέση του προέδρου ο Τάσσος Παπαδόπουλος, τοποθετημένος ξεκάθαρα εναντίον του Σχεδίου και στην Ελλάδα υπήρχε η κυβέρνηση Καραμανλή που ακολούθησε μια τελείως διαφορετική στάση από την σημερινή κυβέρνηση Σαμαρά.
Εκείνη την περίοδο δεν είχε ακόμα ξετυλιχθεί το κουβάρι της κρίσης. Όμως ταρακουνήθηκε και τότε ο κόσμος, γιατί ο Κυπριακός Λαός και η πολιτική του ηγεσία, με εξαίρεση τον σημερινό πρόεδρο Αναστασιάδη που ήταν υπέρ του Σχεδίου Ανάν (όπως και ο Γιώργος Παπανδρέου), έστειλαν ένα περήφανο ΟΧΙ, κόντρα στους εκβιασμούς και στις Κασσάνδρες που προφήτευαν δεινά και συμφορές για το νησί. Ο νεοεκλεγμένος-αλλά παλιά καραβάνα στα πολιτικά πράγματα-πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, προχώρησε σαν έτοιμος από καιρό σε μία «συμφωνία» με το διευθυντήριο της ΕΕ δυναμιτίζοντας, μέσα στις συνθήκες της βαθιάς κρίσης την Κυπριακή οικονομία αποδυναμώνοντας ευθύς εξαρχής την διαπραγματευτική θέση της ίδιας του της χώρας. Συμφωνία που ουσιαστικά ακύρωσε η Κυπριακή βουλή, σε αντίθεση με τα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας, καθώς η πλειοψηφία στο Ελληνικό κοινοβούλιο ψηφίζει με κλειστά μάτια ό,τι σερβίρει η κυβέρνηση, delivery από το Βερολίνο.
Ο κύριος Αναστασιάδης δείχνει από τα πρώτα του βήματα στην προεδρία πως είναι πιστός μαθητής του Γιώργου Παπανδρέου. Και οι δύο τορπίλισαν με τις κινήσεις τους την οικονομική κατάσταση των χωρών τους μόλις βρέθηκαν στην κυβέρνηση, οδηγώντας την Κύπρο-ο ένας-στο χείλος του γκρεμού, την Ελλάδα-ο άλλος-στο βάραθρο.
Βαρύ το ατόπημα κι έμπειρος στην πολιτική ίντριγκα ο κύριος Αναστασιάδης. Δύσκολο να του καταλογίσει κανείς άγνοια ή επιπολαιότητα. Μέτρησε προφανώς τις συμμαχίες του. Είχε την ολόθερμη υποστήριξη της Ελληνικής κυβέρνησης στα καταστροφικά του σχέδια. Γιατί αν μη τι άλλο, είναι καταστροφική, θανατηφόρα για τους λαούς, η πολιτική που συμφέρει σήμερα τα μεγάλα Γερμανικά μονοπώλια, το εμπορικό της κεφάλαιο που κερδίζει αθρόα από την απομύζηση των αγορών του Ευρωπαϊκού Νότου και τις μπίζνες των κάθε λογής «Ζήμενς» που ακολουθούν τα «τελεσίγραφα» του κύριου Σόιμπλε.
Το 4ο Ράιχ, μαζί με τους πολιτικούς του «Κούισλιγκ» σε κάθε χώρα, βυθίζει την Ευρώπη ολόκληρη στην φτώχεια και την ανεργία, για να βγει το ίδιο αλώβητο και πιο ισχυρό από την κρίση.
Η Κύπρος ουσιαστικά αρνήθηκε να μπει στα σύγχρονα οικονομικά κρεματόρια που στήνει η κυρία Μέρκελ και τα Γερμανικά οικονομικά μεγαθήρια με στόχο να ενισχύσουν την θέση τους στον οξύτατο ανταγωνισμό με τις άλλες δυνάμεις. Κάτι όμως που δεν αρνήθηκε να κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά στη χώρα μας, ενεργώντας ως πολιτικός υπάλληλος των Γερμανικών πολυεθνικών, ως δήμιος ενός ολόκληρου λαού.
Η Ελλάδα, η Κύπρος και άλλες χώρες αποτελούν το γερμανικό «Ελντοράντο». Η ενδυνάμωση της εξάρτησης της Ελληνική οικονομίας από τη Γερμανική είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής της ΟΝΕ και του Ευρώ, με διαλυτικές επιπτώσεις στον κορμό της χώρας.
Τα αποτελέσματα του «προγράμματος σωτηρίας» της Ελληνικής οικονομίας;
Ανεργία σε ύψη παγκοσμίου ρεκόρ, τραγική αύξηση της απόλυτης φτώχεια και της εξαθλίωσης, συνθήκες αποικίας με έναν περήφανο λαό να καταντά ζητιάνος περνώντας την μέρα του στα γκισέ του ΟΑΕΔ, στις εξευτελιστικές ουρές του ΙΚΑ, της εφορίας, της ΔΕΗ, πεταμένος στα ράντζα των νοσοκομείων, μετρώντας τα λουκέτα στους δρόμους, οδηγημένος σαν ιδανικός αυτόχειρας στην απόγνωση και στην απελπισία.
Η Ελλάδα της «λάμψης» του Ευρώ και της νομισματικής ενοποίησης δεν μπορεί να προσφέρει στους πολίτες της φάρμακα, μόρφωση, δουλειά, ρεύμα, νερό και στέγη. Αλλά η πολιτική της ηγεσία φοβάται τη… χρεωκοπία (!!!) και για αυτό συμμορφώνεται με τις Γερμανικές επιδιώξεις ζητιανεύοντας τη δόση, για να μην… πτωχεύσουμε!!!
Ιερό δέος κυρίευσε τους γερμανικούς παπαγάλους ακούγοντας τον Αρχιεπίσκοπο της Κύπρου να λέει «δεν μας χρειάζονται τα δώρα τους (για την ΕΕ). Δεν χρειαζόμαστε τέτοιους φίλους… Χρειαζόμαστε υπουργούς που να μη λυγίζουν στις πιέσεις και στα δύσκολα. Να έχουν νεύρο.»
Είναι ο ίδιος που το 2007 είχε δηλώσει περήφανα: «Ό,τι δεν πέτυχαν οι εχθροί της Κύπρου με το δημοψήφισμα ή το Συμβούλιο Ασφαλείας, δεν μπορούμε να ανεχθούμε να το καταφέρουν με το οικονομικό, γιατί αν μας υποδουλώσουν οικονομικά, το εθνικό μας θέμα θα πάει σε άλλα χέρια και ο λαός μας θα αναζητήσει πατρίδες αλλού».
Αλλά και σήμερα προσφέρθηκε να συμβάλει με την εκκλησιαστική περιουσία στην ενίσχυση του κράτους για να αντιμετωπιστεί η κρίση.
Κάντε μόνοι σας τις αναλογίες και τις συγκρίσεις στη στάση της Ελληνικής και της Κυπριακής Βουλής, στη στάση θεσμών όπως της Εκκλησίας και το σημαντικότερο, στη στάση ενός ολόκληρου λαού που δεν σκύβει το κεφάλι, αψηφά και απορρίπτει τα τελεσίγραφα και τους εκβιασμούς.
Τέλος, μια πλευρά-η σημαντικότερη ίσως από όλες τις άλλες παραμέτρους-αφορά το ηθικό ζήτημα. Αφορά το γεγονός πως δεν μπορεί να γίνει ανεκτή η στάση μιας πολιτικής ηγεσίας που ζητιανεύει στις αυλές της Ευρώπης, αναπαράγοντας στο εσωτερικό-σαν ραγιάς-τα επιχειρήματα των τοκογλύφων και την ίδια ώρα λειτουργεί ως κοτζαμπάσης και γκαουλάιτερ σε μια χώρα που έδωσε ποτάμια αίματος για την λευτεριά και την ανεξαρτησία της. Σε μια χώρα που έχει όλες τις προϋποθέσεις να χαράξει μια διαφορετική πορεία.
Η Κύπρος παραδίδει μαθήματα, παραμονές του γιορτασμού της 25ης Μαρτίου. Ενός γιορτασμού που για άλλη μια χρονιά θα διεξαχθεί σε σιδερόφραχτες πόλεις με την κινητοποίηση των διμοιριών των ΜΑΤ, επιφορτισμένες με το «καθήκον» να προστατέψουν τους λαοπρόβλητους υπουργούς της κυβέρνησης που τόσο πολύ «αγαπά» ο λαός μας.
Η Κύπρος μας θυμίζει με το παράδειγμα της τους στίχους-σάλπισμα του Ανδρέα Κάλβου:
«Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι
βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται,
ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι·
θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην
ἡ ἐλευθερία».
Χρήστος Τσαντής 20/3/2013
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ 